Βράδυ Κυριακής έφτασε, οι θερμοκρασίες πλέον κι επίσημα είναι φθινοπωρινές (*sigh*) και τώρα πια η ιδέα του να κουρνιάσεις σε μία γωνίτσα του σαλονιού και να δεις μία ταινία στο σπίτι μια τέτοια βραδιά γίνεται όλο και πιο θελκτική.
Όταν ξημέρωνε η μέρα των Ευχαριστιών, το τελευταίο που θα περίμεναν οι οικογένειες Dover και Birch οπωσδήποτε θα ήταν η πιθανότητα να μετατραπεί σε εφιάλτη. Κι όμως, αυτό έγινε όταν εξαφανίστηκαν η Anna Dover και η Joy Birch. Η αστυνομία έχει κινηθεί άμεσα κι ο ντετέκτιβ Loki (Jake Gyllenhaal) έχει ήδη συλλάβει έναν ύποπτο. Όμως τα στοιχεία ακόμη δεν επαρκούν και οι γονείς των εξαφανισμένων κοριτσιών βυθίζονται στην απόγνωση, καθώς ο χρόνος (όπως, δυστυχώς, συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις) κυλά εναντίον τους. Ωστόσο, ο πατέρας της Anna, Keller (Hugh Jackman) δε δέχεται να εγκαταλείψει ούτε την ελπίδα του ούτε την προσπάθεια. Έτσι ξεκινάει μία αγωνιώδης αναζήτηση όπου ένας αστυνομικός ακολουθεί μεθοδικά και στρατηγικά τα στοιχεία κι ένας πατέρας τη λαχτάρα του…
Η ταινία “Prisoners” φέρει την υπογραφή του Aaron Guzikowski (“Papillion”, 2017) κι είναι εμπνευσμένη από μία σύντομη ιστορία που είχε γράψει στον παρελθόν. Αφότου την ανέπτυξε περαιτέρω, παρέδωσε το σενάριο στο σκηνοθέτη Denis Villeneuve (“Blade Runner 2049”, 2017).
Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, η μαγεία της ταινίας οφείλεται στο ότι ο Villeneuve στήνει μία ατμόσφαιρα αγωνίας αργά και σχεδόν βασανιστικά. Αυτό, όμως, δεν κουράζει, το αντίθετο. Ακριβώς επειδή αντιλαμβάνεται πως κάθε δευτερόλεπτο που περνάει είναι ζωτικής σημασίας, ο θεατής καταλήγει να βιώνει έντονα τη βαρύτητα κάθε νέου στοιχείου, κάθε αδιεξόδου, κάθε χαραμάδας ελπίδας. Κατά διαστήματα προσδίδει και μία κλειστοφοβική αίσθηση, όμως είναι κι αυτό μέρος του σασπένς που προσεκτικά αναπτύσσει ο σκηνοθέτης. Η όλη αφήγηση έχει έναν αρμονικό ρυθμό, παρά τα έντονα συναισθήματα που βγαίνουν στην επιφάνεια καθώς ακολουθούμε την υπόθεση της εξαφάνισης από δύο σκοπιές. Θα μπορούσαμε να πούμε πως η ιστορία λειτουργεί ως ψυχολογική χαρτογράφηση – όλοι γνωρίζουμε πως ο καθένας μας αντιδρά διαφορετικά σε περιστάσεις πίεσης κι η συγκεκριμένη είναι μία ασφυκτική κατάσταση που κανένας δε θέλει να ζήσει. Αυτό φυσικά οφείλεται και στην απόδοση του cast κι ειδικότερα στις ερμηνείες των Gyllenhaal και Jackman. Ο πρώτος είναι μία στωϊκή, υπομονετική φιγούρα που όμως έχει κι εκείνος τις στιγμές αδυναμίας του – κι είναι η μία σκοπιά της ιστορίας. Ο δεύτερος εκθέτει έναν πατέρα αφοσιωμένο στο να σώσει το παιδί του κι είναι ίσως μία από τις ερμηνείες του Jackman όπου πραγματικά ξεγυμνώνεται συναισθηματικά. Όλα αυτά δίνουν μία δυναμική στην ταινία όπου ο θεατής απλά… δε μπορεί να γυρίσει το βλέμμα του αδιάφορα!
Με λίγα λόγια; Σας εύχομαι καλή διασκέδαση και να απολαύσετε την ταινία όσο κι εγώ… πράγμα που σας το εγγυώμαι!
Πρωταγωνιστούν: Hugh Jackman, Jake Gyllenhaal, Viola Davis, Terrence Howard, Maria Bello, Paul Dano, Melissa Leo, Dylan Minette κ.α.
