Ντάτα, μια γυναίκα, μια ιστορία. Ή μάλλον Αλεξάνδρα Σαλβάνου. Έτσι την βάφτισαν. Μια γυναίκα που μου κράτησε συντροφιά το περσυνό καλοκαίρι και προτείνω να κρατήσει και σε εσάς. Μια γυναίκα που ενώ με τρόμαζε, την θαύμαζα και την θαυμάζω για την αποφασιστικότητα και την δυναμική της. Μια γυναίκα που η φράση «σκληρό καρύδι» την χαρακτηρίζει.
Ακόμη και χωρίς να διαβάσεις την περίληψη στο πίσω μέρος του βιβλίου, η εικόνα του εξωφύλλου σε προϊδεάζει για το περιεχόμενο του. Μυστήριο. Αλεξάνδρα και Ντάτα. Δεν είναι δύο διαφορετικοί άνθρωποι αλλά δύο διαφορετικοί εαυτοί. Η Αλεξάνδρα γεννήθηκε την προηγούμενη χιλιετία από την Χαριτίνη και τον Ροβέρτο. Η Χαριτίνη, μία ήσυχη και γαλήνια γυναίκα, σε αντίθεση με τον σύζυγο της, του οποίου ο χαρακτήρας, έπαιξε μεγάλο ρόλο στην μετέπειτα ζωή της Αλεξάνδρας. Μία πάμπλουτη οικογένεια, ένα πάμπλουτο ζευγάρι που έφερε στον κόσμο ένα πλάσμα σατανικό. Κι όμως η Ντάτα ήταν ίδια ο πατέρας της. Η μία αποτρόπαια πράξη μετά την άλλη. Ένας άνθρωπος που σκότωνε χωρίς οίκτο.
Η Αλεξάνδρα, στα δέκα οχτώ της χρόνια κληρονομεί την περιουσία του πατέρα της και μεταμορφώνεται σε Ντάτα. Κάπου εκεί ξεκινάει το ταξίδι του μίσους. Πάντα δίπλα της, ο φύλακας άγγελός της, Μάρκος, ο οποίος την ακολουθεί πιστά σε κάθε της βήμα και εκτελεί όλες τις εντολές της. Η Ντάτα ήταν μία γυναίκα-τιμωρός που «έβγαζε από την μέση» όποιον της αντιστεκόταν. Ο έρωτας δεν την γοήτευσε ποτέ ή σχεδόν ποτέ. Η λογική ήταν κυρίαρχη στην ζωή της. Έγινε κατ’ επιλογή πόρνη πολυτελείας, καθώς η ομορφιά της μπορούσε να παρασύρει όλους τους άνδρες στο κρεβάτι της. Έτσι δημιούργησε έναν από τους καλύτερους οίκους ανοχής στην Ευρώπη. Ατρόμητο και αγέρωχο θηλυκό, δεν φοβήθηκε ποτέ το κακό. Το έκανε σύμμαχό της. Δεν κινδύνευσε ποτέ και δεν φοβόταν τίποτα. Μπόρεσε να κάνει ό,τι ήθελε. Η σχέση της με τον νόμο και την παρανομία ήταν περίεργη, αν και έγερνε περισσότερο προς το δεύτερο. Δεν καταλάβαινες αν ήθελε να βοηθήσει ή να παγιδεύσει. Το ίδιο αδυνατούσε να καταλάβει και ο αστυνόμος Σαββίδης, με τον οποίο ανέπτυξε μια «ιδιαίτερη» σχέση.
Φίλους δεν έκανε ποτέ, μόνο εχθρούς, και όταν ήθελε να σκοτώσει το έκανε χωρίς δισταγμό. Έζησε σε έναν κόσμο που έφτιαξε μόνη της, με δικούς της νόμους και δεν μετάνιωσε ποτέ γι’ αυτό.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο μυστηριώδης και πολύπλοκος χαρακτήρας της έκανε πολύ κακό… στους κακούς. Κι όπως σημειώνει και η ίδια : «Είμαι ένοχη για όλα τα αμαρτήματα που μπορεί να φανταστεί η Εκκλησία ή η Αστυνομία κι όμως δεν αισθάνομαι ένοχη για τίποτα. Δεν πέρασε καν από την σκέψη μου ότι μέσα μου γεννιόταν πρώτα το κακό, μετά το χειρότερο και ποτέ το καλό.»
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδ. Ψυχογιός
Για περισσότερες πληροφορίες για τη Μαρία Παπουτσάκη, πατήστε εδώ
