Σχολές Γονέων…

Πολλές φορές οι γονείς νιώθουν πως δεν κάνουν τα πάντα σωστά, πως στην τάδε περίπτωση θα έπρεπε να φερθούν αλλιώς, στην δείνα κατάσταση να αντιδράσουν διαφορετικά. Ξεκινάμε από το βασικό γεγονός πως κανένας δεν εκπαιδεύεται για να γίνει γονιός, κρατώντας επίσης κατά νου πως λάθη κάνουμε όλοι σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας.
Παρόλο που κανείς δεν σπουδάζει για να γίνει γονιός ένα καλό και πρακτικό παράδειγμα είναι να δούμε το παιδί μας ως μία ακαλλιέργητη έκταση της φύσης. Εμείς ως γονείς οφείλουμε να βάλουμε τους πρώτους σπόρους σε αυτήν, έχοντας κατά νου να καλλιεργήσουμε ό,τι καλύτερο για το δικό μας αυτό κομμάτι. Προσοχή όμως, αυτό δεν σημαίνει πως θα ευδοκιμήσουν όλα όσα εμείς σπέρνουμε, αυτά που σπείραμε αναπτύσσονται ανάλογα με το ανάγλυφο της περιοχής, το χώμα και τις συνθήκες, δεν ταιριάζουν όλοι οι σπόροι σε όλες τις περιοχές, ούτε ευδοκιμούν τα πάντα σε όλα τα σημεία. Εδώ είναι που ξεκινά να φαίνεται η προσωπικότητα του παιδιού, κάθε παιδί έχει τα δικά του ενδιαφέροντα, θέλω και επιθυμίες και αυτές θα γίνουν εμφανείς από πολύ νωρίς.
Αφού βάλουμε τους πρώτους σπόρους, θα φροντίσουμε τη γη μας, θα δώσουμε ό,τι καλύτερο χρειάζεται, θα την ενδυναμώσουμε όσο μπορούμε για να την αφήσουμε μετά να αναπτυχθεί. Το κομμάτι της ανάπτυξης είναι το σημαντικότερο αλλά και το λιγότερο παρεμβατικό. Ο καλλιεργητής θα περιμένει στο τέλος να δει τους καρπούς των προσπαθειών του όπως πρέπει να κάνει και ο γονιός. Μπορεί βέβαια ο καλλιεργητής να μπολιάσει και να κλαδέψει, να παρέχει δηλαδή υποστήριξη και καθοδήγηση όπου χρειάζεται αλλά δεν μπορεί να τα κάνει από την αρχή όλα ούτε και να προβλέψει το αποτέλεσμα. Άλλωστε, το παιδί πρέπει να έχει τα όρια για να νιώθει ασφάλεια αλλά ταυτόχρονα πρέπει να έχει και την ελευθερία ανάπτυξης, την αυτονομία του και τον χώρο προσωπικής εξέλιξης και καθορισμού.
Αφού όλα τα παραπάνω γίνουν με τη λογική σειρά και την ανάλογη ευθύνη, ο καλλιεργητής-γονιός θα θρέψει τους καρπούς του και θα δει τα αποτελέσματα της προσπάθειάς του. Αν μας πληγώνει αυτό που έχουμε ας δούμε μήπως εμείς κάναμε κάπου λάθος, μήπως περιορίσαμε πολύ την έκτασή μας ή αντίθετα την αφήσαμε απροστάτευτη. Και αν πάλι κάτι πάει στραβά με αυτήν, δεν γεμίζουμε τύψεις τον εαυτό μας καθώς υπάρχουν και άλλοι αστάθμητοι παράγοντες που δεν περνούν από το χέρι μας, όπως ο καιρός και οι καταπατητές που στην καθημερινή ζωή μεταφράζονται σε σχολείο, φίλοι, κοινωνικό πλαίσιο.
Είναι βασικό να θυμόμαστε πως κατά βάση τα παιδιά χρειάζονται αγάπη, σεβασμό και υποστήριξη. Και κάτι τελευταίο που ευδοκιμεί πολύ τον τελευταίο καιρό ως δείγμα ψευτο-προοδευτισμού…‘‘Εγώ είμαι φίλη με τα παιδιά μου’’… Τα παιδιά δεν χρειάζονται φίλους, φίλους θα κάνουν, φίλους θα έχουν και θα ψάξουν αλλού να βρουν και όχι μες στο σπίτι τους. Τα παιδιά χρειάζονται γονείς, χρειάζονται και τους δύο γονείς και αν αυτό δεν είναι δυνατό πρέπει να έχουν το μοντέλο και την εικόνα και των δύο γονέων.