Ψυχολόγος δεν είμαι… ήθελα να γίνω, αλλά ο δρόμος με οδήγησε αλλού! Από τα σχολικά μου χρόνια όμως, οι συμμαθήτριες, φίλες και φίλοι με αποκαλούσαν ως την ψυχολόγο τους, καθώς είχα πάντα την διάθεση να ακούσω, να συζητήσω και να συμβουλέψω. Οπότε… κατά διαστήματα έμπαινα στη διαδικασία να διαβάζω αρκετά για τις ανθρώπινες σχέσεις και καταστάσεις.
Η ειδικότητά μου; η θέση της γυναίκας (σε κοινωνιολογικό επίπεδο) και φυσικά οι χωρισμοί. Ειδικά μετά το χωρισμό μου, οι γνωστοί μου (και όχι μόνο φίλοι μου) έρχονται να μοιραστούν τους προβληματισμό τους. Κυρίως άνδρες… θα το ομολογήσω! Ίσως γιατί πιστεύουν ότι θα καταλάβω καλύτερα τα θέματά τους σε σχέση με τους παντρεμένους ή ελεύθερους φίλους τους κι έχουν ανάγκη να ακούσουν μια γυναικεία άποψη.
Εδώ θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι. Μπορεί να ήταν πολύ συνειδητή η απόφασή μου να χωρίσω, αλλά δεν είμαι υπέρ του να χωρίζουν τα ζευγάρια, ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά στο προσκήνιο. Χρειάζεται πολλή δύναμη κι υπομονή να μεγαλώσεις ένα ή δύο παιδιά μόνη σου, όσο κοντά κι αν είναι ο πρώην σύζυγος. Γιατί εσύ -ως μητέρα που ασχολείσαι με τα παιδιά σου- τα ξυπνάς, τα ταΐζεις, τα τρέχεις στις δραστηριότητες, τα πλένεις και τα κοιμίζεις. Σε όποια ηλικία κι αν είναι. Εσύ είσαι υπεύθυνη μέσα κι έξω από το σπίτι. Ο μπαμπάς τους είναι κάποιες ώρες παρών… ακόμα κι αν είναι αρκετές, η μητέρα είναι εκεί, υπεύθυνη κι αρμόδια για τα περισσότερα που αφορούν στο παιδί. Οπότε (για να κλείσει η παρένθεση) δεν έχω προσπαθήσει ούτε πρόκειται να πείσω κανέναν να προχωρήσει σε χωρισμό, διάσταση ή διαζύγιο! Εκτός αν τίθεται ζήτημα κακοποίησης για κάποια από τις δύο πλευρές, οπότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να είναι μαζί …
Χάρη, λοιπόν, σε αυτές τις συζητήσεις που έχω με άνδρες συνειδητοποιώ πόσο πολύ θυμωμένοι είναι με τις συντρόφους τους. Τυχαίνει να είναι άνδρες που ασχολούνται πολύ με τα παιδιά τους, που πολύ συνειδητά έγιναν μπαμπάδες… όχι όμως σύζυγοι. Τι εννοώ ότι αρκετοί παντρεύτηκαν γιατί θα γινόντουσαν μπαμπάδες. Το ήθελαν, το είχαν συζητήσει και όταν βγήκε το τεστ εγκυμοσύνης θετικό, αποφάσισαν να παντρευτούν. “Περίμεναν” (κατά κάποιο τρόπο) να αλλάξουν το status τους και από απλά άνδρες να γίνουν “μπαμπάδες” για να προχωρήσουν στον γάμο.
Κι εδώ τίθεται το ερώτημα… με ποιο κριτήριο επέλεξαν τις συγκεκριμένες γυναίκες να γίνουν μητέρες των παιδιών τους, από τη στιγμή που δεν ήταν σίγουροι ότι τις ήθελαν για συντρόφους ζωής και παράλληλα γνώριζαν ότι αυτές δεν είχαν ως προτεραιότητα την μητρότητα; Και γιατί το λέω αυτό; Γιατί σχεδόν σε όλες τις ιστορίες υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής: οι γυναίκες σε κάποιο σημείο της σχέσης είτε “παραστράτησαν” είτε αποφάσισαν να δώσουν μεγαλύτερη σημασία στην καριέρα τους απ’ ότι στην οικογένειά τους. Όλοι οι άνδρες στους οποίους αναφέρομαι είναι υπέροχοι μπαμπάδες που ασχολούνται πολύ με τα παιδιά τους και με το σπίτι τους.
Και μήπως εκεί είναι η “παγίδα”; Μήπως μέσα στην σχέση “έχασαν” την προσωπικότητα που ερωτεύτηκαν οι γυναίκες τους, αφοσιώθηκαν στα παιδιά και έπαψαν να ασκούν την ίδια γοητεία που είχαν όσο ήταν απλά ζευγάρι; Αντίστοιχα οι γυναίκες μήπως έγιναν μητέρες γιατί ήταν ένας τρόπος για να κρατήσουν τη σχέση τους ή γιατί τους το “επέβαλε” η κοινωνία;
Γενικά είναι λίγο περίεργα τα πράγματα… δεν θα πω την γνώμη μου, γιατί δεν είμαι ειδικός! Όμως θεωρώ ότι οι εκ βαθέων συζητήσεις βοηθούν… όμως πρέπει να γίνονται εγκαίρως, όχι όταν έχει εξαντληθεί η υπομονή και η δύναμη για να “παλέψουν” για τη σχέση τους. Για να μπορέσουν να βρουν μία λύση που θα είναι ιδανική για όλες τις πλευρές. Αυτός ο θυμός δεν κάνει καλό…κυρίως για τα παιδιά που μπαίνουν συνήθως στη μέση και τραβούν το μεγαλύτερο ζόρι.
Οπότε τη στιγμή που βλέπετε να δυσκολεύουν τα πράγματα… μιλήστε με τον άμεσα ενδιαφερόμενο και στη συνέχεια με τον ειδικό, αν χρειαστεί! Οι φίλοι δεν είναι πάντα οι ιδανικοί σύμβουλοι… γιατί εμπλέκονται συναισθηματικά και δεν μπορούν πάντα να είναι αντικειμενικοί.
Η μοναδική συμβουλή που θα δώσω είναι η εξής: Εκτονώστε το θυμό σας, τη στεναχώρια σας στον αθλητισμό, στα ταξίδια… όχι στο έτερον ήμισυ, ακόμα κι αν είναι πρώην. Γιατί για κανέναν δεν είναι εύκολη η κατάσταση…
