ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

 Όπως μπορεί να γνωρίζετε έχω έναν γιο και το άγχος μου ή ένα από τα άγχη μου είναι να μην γίνει κακομαθημένος, αντικοινωνικός και με την απόφασή μας να μην κάνουμε δεύτερο παιδί, τον στιγματίσουμε…  Ψάχνοντας στο διαδίκτυο “έπεσα” σε αυτό το άρθρο που κάπως με διαφώτισε για την κατάσταση…

Ισχύουν, άραγε, όλα αυτά τα κλισέ που θέλουν τα μοναχοπαίδια κακομαθημένα, εγωκεντρικά και ακοινώνητα; Και πώς πρέπει να χειριστούμε το μονάκριβό μας, ώστε να εξελιχθεί σε έναν ισορροπημένο ενήλικο;

Πριν από μερικές δεκαετίες, στη γενιά των γονιών μας, οι οικογένειες μ’ ένα παιδί ήταν ελάχιστες, και μάλιστα η απόκτηση ενός και μόνο παιδιού σπάνια ήταν ζήτημα επιλογής. Ένα παιδί είχαν συνήθως τα ζευγάρια που δεν προλάβαιναν ή δεν μπορούσαν να αποκτήσουν δεύτερο, τρίτο ή τέταρτο. Έτσι, η έκφραση μοναχοπαίδι κατέληξε με αρνητική σημασία, καθώς τα παιδιά αυτά θεωρούνταν κακομαθημένα, ίσως και «προβληματικά». Σήμερα, όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει, καθώς ολοένα και περισσότερα ζευγάρια επιλέγουν να αποκτήσουν ένα μόνο παιδί, επειδή πιθανώς θεωρούν ότι θα μπορέσουν να το μεγαλώσουν καλύτερα απ’ ό,τι αν είχαν περισσότερα.

Γιατί στις μέρες μας συναντάμε όλο και περισσότερες οικογένειες μ’ ένα παιδί;

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν κανόνες για το πόσα παιδιά θα πρέπει να έχει ένα ζευγάρι, γιατί τελικά δεν παίζει ρόλο μόνο το μέγεθος της οικογένειας για το πόσο καλά θα λειτουργεί, αλλά και οι σχέσεις και η δυναμική που αναπτύσσονται μέσα της. Πάντως οι οικογένειες μ’ ένα παιδί είναι ένα ολοένα και συχνότερο φαινόμενο επειδή:

–Έχουν αλλάξει οι ρόλοι των δύο φύλων στην οικογένεια. Η γυναίκα καλείται σήμερα να αναλάβει και επαγγελματικό ρόλο, εκτός του ρόλου της συντρόφου και της μητέρας, με αποτέλεσμα να διαθέτει πλέον περιορισμένο χρόνο για την ανατροφή των παιδιών.

–Η γυναίκα δίνει έμφαση στις σπουδές της και στην επαγγελματική της αποκατάσταση, με αποτέλεσμα να αποφασίζει να παντρευτεί και να κάνει παιδιά σε μεγαλύτερη ηλικία, γεγονός που μειώνει το περιθώριο για την απόκτηση περισσότερων παιδιών.

–Έχουν αυξηθεί οι οικονομικές απαιτήσεις για την ανατροφή ενός παιδιού.

–Έχει αυξηθεί ο αριθμός των διαζυγίων (συχνά μετά από λίγα χρόνια γάμου), αλλά και των μονογονεϊκών οικογενειών, όπου κατά κανόνα δεν ευνοείται η απόκτηση περισσότερων παιδιών.

Δεν είναι όλα τα μοναχοπαίδια το ίδιο

Όπως βέβαια και όλες οι οικογένειες που μεγαλώνουν μοναχοπαίδι. Απλώς, όπως και για πολλές άλλες «κατηγορίες» ανθρώπων έτσι και για τα μοναχοπαίδια, υπάρχουν κάποια στερεότυπα που διαμορφώνουν μια παγιωμένη και κοινή αντίληψη που έχουμε γι’ αυτά. Έτσι, τείνουμε να θεωρούμε ότι ένα μοναχοπαίδι είναι εξ ορισμού κακομαθημένο, προνομιούχο, εγωκεντρικό, ακοινώνητο, ανώριμο, επιθετικό, μοναχικό, υπερευαίσθητο, ότι αρρωσταίνει πιο εύκολα, κ.ά. Δεν μπορούμε όμως να βγάζουμε τόσο γενικά συμπεράσματα, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είναι δυνατόν όλοι οι άνθρωποι που μεγάλωσαν χωρίς αδέρφια να είναι ίδιοι. Μπορεί, δηλαδή, ένα μοναχοπαίδι να είναι υπερπροστατευμένο, να νιώθει μεγάλη μοναξιά, να είναι κακομαθημένο, φοβισμένο, θαρραλέο, υπεύθυνο, ανεύθυνο κλπ., αλλά μπορεί να μην έχει και κανένα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Όλα αυτά εξαρτώνται από την προσωπικότητα των γονιών και του παιδιού και από τους λόγους για τους οποίους δεν υπήρξε άλλο παιδί. Έτσι, καταλαβαίνουμε ότι αυτοί οι γενικοί χαρακτηρισμοί είναι αυθαίρετοι και συχνά λανθασμένοι.

Σε τι διαφέρουν, τελικά, τα μοναχοπαίδια από τα άλλα παιδιά;

Οι επιστημονικές έρευνες που έχουν γίνει σχετικά με τα μοναχοπαίδια, μας πληροφορούν ότι:

-Τα παιδιά αυτά υστερούν κατά μέσο όρο ως προς τις κοινωνικές τους δεξιότητες και την κοινωνικότητα. Αυτό, σύμφωνα με τους ειδικούς, εξηγείται, καθώς η ποιότητα της σχέσης μεταξύ αδερφών αποτελεί προγνωστικό δείκτη κοινωνικής προσαρμογής, οπότε η απουσία αυτής της σχέσης και των εμπειριών (π.χ. να μοιράζονται από την αγάπη και την προσοχή των γονιών τους, μέχρι τα χρήματα της οικογένειας) που αναπτύσσονται μέσα σε αυτή από τα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού μπορεί να μειώνει τις δυνατότητες της μετέπειτα κοινωνικής και διαπροσωπικής προσαρμογής του παιδιού.

-Τα μοναχοπαίδια παρουσιάζουν υψηλότερα ποσοστά άγχους και διαπροσωπικής εξάρτησης.

-Τα μοναχοπαίδια, όπως και τα πρωτότοκα παιδιά, έχουν λιγότερο καλή φυσική κατάσταση και μειωμένες αθλητικές επιδόσεις σε σχέση με τα υστερότοκα παιδιά. Αλλά έχουν υψηλότερη νοητική και ακαδημαϊκή επίδοση έναντι των υστερότοκων.

– Πρόσφατες έρευνες έδειξαν πως τα μοναχοπαίδια έχουν αρκετά υψηλό μορφωτικό επίπεδο. Αυτό συμβαίνει, πρώτον, γιατί απολαμβάνουν περισσότερες παροχές και, δεύτερον, γιατί έρχονται περισσότερο σε επαφή με ενηλίκους, γεγονός που τα βοηθάει να ωριμάσουν και γρηγορότερα. Επίσης, το γεγονός ότι ασχολούνται περισσότερο με τον εαυτό τους (διαβάζουν μόνα τους ή παίζουν κάποιο μουσικό όργανο) βοηθά πολύ στην προσωπική τους εξέλιξη.

Πόσο τους λείπει τελικά ένα αδερφάκι;

Μοναχοπαίδια: Οδηγίες χρήσης  

– Βοηθήστε το να κοινωνικοποιηθεί: Αν το παιδί έρχεται σε επαφή μόνο με ενήλικους, κινδυνεύει να δυσκολευτεί να συνεννοηθεί με άλλα παιδιά, να μην μπορεί να μοιραστεί τίποτα, να νομίζει ότι οι επιθυμίες του θα ικανοποιούνται αυτόματα από όλους. Καλές ευκαιρίες να κοινωνικοποιηθεί είναι ο παιδικός σταθμός, η κατασκήνωση και βέβαια η παρέα με άλλα παιδιά.
– Τα παιδιά χρειάζονται όρια, το μοναχοπαίδι επίσης: Το να μη λέμε «όχι» σ’ ένα παιδί δεν είναι ένδειξη αγάπης, αλλά αδυναμία μας να αρνηθούμε. Έτσι κι αλλιώς, το παιδί θα ακούσει πολλά «όχι» στη ζωή του και είναι σκόπιμο να είναι προετοιμασμένο γι’ αυτό.

– Μάθετέ το να σέβεται την προσωπικότητα των άλλων παιδιών: Και επίσης να λύνει τις διαφωνίες του ήρεμα και ειρηνικά, καθώς και να βοηθάει τα άλλα παιδιά όταν αυτά το έχουν ανάγκη.

– Δεν πρέπει να επενδύουμε όλα τα όνειρα και τις ελπίδες μας στο παιδί μας: Το φορτίο είναι βαρύ γι’ αυτό. Επιπλέον, κινδυνεύουμε να αποκτήσουμε ένα πολύ καταπιεσμένο παιδί.

– Βοηθήστε το να παίρνει πρωτοβουλίες: Να αποκτήσει ευθύνες και να κάνει τα δικά του λάθη. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να το προστατεύουμε υπερβολικά (ούτε βέβαια και να το αφήνουμε χωρίς όρια), να αποφεύγουμε να το υπηρετούμε (π.χ. να μαζεύουμε τα παιχνίδια ή το δωμάτιό του), αλλά και να το κατευθύνουμε συνέχεια. Όλοι, ακόμη και τα παιδιά, μαθαίνουμε από τα λάθη και τις αποτυχίες μας.

– Απελευθερώστε το: Είναι φυσικό όταν υπάρχει ένα και μοναδικό παιδί οι γονείς να έχουν περισσότερες απαιτήσεις από αυτό, με αποτέλεσμα το παιδί να κουράζεται. Γι’ αυτό, οι γονείς θα πρέπει να κόψουν από νωρίς τον ομφάλιο λώρο, να το απελευθερώσουν, να το χειραφετήσουν, ώστε να μη γίνει ένας «υπερπροστατευμένος» ενήλικος.

– Μάθετέ του να μοιράζεται: Το μοίρασμα είναι μια κοινωνική ικανότητα που τα παιδιά πρέπει να μάθουν από νωρίς. Γι’ αυτό, μάθετέ του να μοιράζεται όχι μόνο το χρόνο και την προσοχή του, αλλά και υλικά πράγματα.

Με τη συνεργασία της Κατερίνας Αγγελή (κλινική ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια γνωσιακής-συμπεριφοριστικής προσέγγισης), από την Άννα Δάλλα

Πηγή:imommy

από την Φανή Βαγγελάτου, Αναπτυξιακή Λογοθεραπεύτρια * 

Οι περισσότεροι θα έχετε ακούσει πως το να κάνει ο γονιός μάθημα στο παιδί του είναι καταστροφικό για τη σχέση τους. Κάποιοι μάλιστα από εσάς σίγουρα θα μπορούν να το επιβεβαιώσουν από προσωπική εμπειρία. Στην πραγματικότητα, ο γονιός αποτελεί τον «φυσικό δάσκαλο» του παιδιού κατά τη διαδικασία ανάπτυξής του και μάλιστα με μεγάλη αποτελεσματικότητα.

Από τη βρεφική ηλικία, η μαμά και ο μπαμπάς είναι αυτοί οι οποίοι ακούν, νιώθουν και αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει και τι έχει ανάγκη το μωρό και αναπτύσσουν έναν δικό τους, μοναδικό κώδικα επικοινωνίας. Είναι οι γονείς οι οποίοι μαθαίνουν στο παιδί να κοιτάζει και να παρατηρεί το περιβάλλον του, να ακούει και να προσέχει, να χαμογελάει, να κατανοεί και τελικά να μιλάει μία ή και περισσότερες γλώσσες.

Όταν το παιδί αρχίσει πλέον να καταλαβαίνει τους γονείς του, να κατανοεί οδηγίες και εντολές και να είναι στη διαδικασία παραγωγής λόγου (ή τουλάχιστον να περιμένουμε εμείς να μιλήσει), αρχίζουν τα δύσκολα! Μετά από 2 χρόνια, κατά μέσο όρο, γλυκιάς υπομονής με κλάματα, πάνες, παιχνίδια με μουσική και άστατα ωράρια ύπνου, το μικρό μας επιτέλους μπορεί να μας καταλάβει και τότε αρχίζουν οι απαιτήσεις. Αυτό που συνήθως ξεχνούν οι γονείς είναι πως εκείνη ακριβώς τη στιγμή που νομίζουμε πως ήρθε η «ώρα να συνεννοηθούμε», το παιδί απλώς έχει ξεκινήσει να δοκιμάζει έναν δεύτερο, ολοκαίνουργιο κώδικα επικοινωνίας με ήδη παγιωμένο βέβαια εκείνον της βρεφικής ηλικίας (το κλάμα και τη γκρίνια).

Όσο το μικρό μας αναπτύσσεται, αναπτύσσονται μαζί του όλες εκείνες οι δεξιότητες που έχει ένας άνθρωπος και όχι μόνο αυτές που θέλουμε εμείς να αναπτυχθούν. Μαζί λοιπόν με τις γνωστικές ικανότητες, αυξάνεται και η ικανότητα χειρισμού – ναι, είναι αυτή της πονηριάς, αυτή που κάνει το παιδί μας να «μη μας ακούει» και εδώ ο γονιός πρέπει να γίνει ο καλύτερος δάσκαλος για το παιδί του!

Με τη λέξη δάσκαλος, οι περισσότεροι νομίζουν ότι μιλάμε για τη σχολική μελέτη και τις υποχρεώσεις του σχολείου, αυτό όμως που έχει τεράστια σημασία είναι να καταλάβουμε πως για να φτάσουμε εκεί, υπάρχουν πρώτα άλλες δεξιότητες που θα πρέπει να διδάξουμε οι ίδιοι ως γονείς στα παιδιά μας.

Πρέπει το παιδί να μάθει να έχει υπομονή. Το μικρό μας μεγάλωσε, μας καταλαβαίνει και (μπορεί να) έχει ξεκινήσει να μιλάει. Χαιρόμαστε όλοι στην οικογένεια γι’ αυτό και το αφήνουμε να λέει ό,τι θέλει, όποτε θέλει. Το αφήνουμε να μας διακόπτει, να μιλάει πάνω από τη δική μας φωνή και να φωνάζει όταν δεν ανταποκρινόμαστε αμέσως! Μιλάμε με δυσκολία στο τηλέφωνο γιατί δεν μας αφήνει και καθόμαστε με το ζόρι να μιλήσουμε με φίλους σε συναντήσεις γιατί πάλι θέλει το παιδί να έχει τον πρώτο λόγο. Αυτή είναι μια κατάσταση που όσο χαριτωμένη και να είναι σε αυτή την ηλικία, είναι μη επιτρεπτή σε μεγαλύτερη. Το ότι το παιδί θα μεγαλώσει δε σημαίνει, πως θα μπορέσει να αλλάξει τη συμπεριφορά αυτή από μόνο του μεγαλώνοντας από τη μια μέρα στην άλλη.

Πρέπει το παιδί να μάθει να ακούει. Αν δεν έχει υπομονή, τότε δεν θα μπορέσει και να μας ακούσει. Συχνά τα παιδιά που δεν έχουν μάθει να περιμένουν, όταν δεν γίνεται το δικό τους αμέσως ξεσπούν σε δυνατές φωνές και κλάματα. Εμείς μπορεί εκείνη την ώρα να θέλουμε να εξηγήσουμε τι έγινε/τι θα ακολουθήσει με σκοπό να το ηρεμήσουμε, όμως το παιδί μας δεν μας ακούει παρά μόνο συνεχίζει να κλαίει ή να φωνάζει. Κάτι παρόμοιο μπορεί να συμβαίνει και με κάτι που μπορεί να του ζητήσουμε, ακόμα και όταν απλώς φωνάζουμε το όνομά του! Εμείς θέλουμε κάτι να του πούμε αλλά εκείνο κάτι άλλο κάνει και δεν ανταποκρίνεται καν στο όνομά του. Τότε, αντίστοιχα μπορεί να φωνάξουμε εμείς και να οδηγήσουμε τελικά και τις δύο πλευρές σε τεράστια ένταση.

Πρέπει το παιδί να μάθει να κάθεται: Όταν πια τα παιδιά φτάνουν στο δημοτικό και πρέπει να μελετήσουν, συνειδητοποιούμε πως το παιδί δεν κάθεται σε ένα σημείο (γραφείο) για πολλή ώρα. Αν μπορούσαμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω, θα παρατηρούσαμε πως καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του παιδιού μέχρι τώρα, επιτρέπαμε να γίνονται δραστηριότητες όπου να’ ναι, όποτε να’ ναι. Θα παρατηρήσουμε επίσης το παιδί μας να μην ολοκληρώνει και μόλις βαρεθεί/αποτύχει/δυσκολευτεί σε μια δραστηριότητα να του επιτρέπουμε να περνάει γρήγορα σε μια καινούργια. Αυτή η συμπεριφορά στα πρώτα χρόνια της ζωή του παιδιού είναι φυσικό να το ακολουθήσει και αργότερα και γι’ αυτό οφείλουμε να την τροποποιήσουμε από νωρίς.

Πρέπει το παιδί να μάθει να κάνει πράγματα μόνο του: Πάλι με αφορμή την αυτονομία στη μελέτη, η εξάρτηση του παιδιού από τους γονείς αναγνωρίζεται από πιο πριν. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορούμε να ζητήσουμε από το παιδί μας να ανεξαρτητοποιηθεί από τη μια μέρα στην άλλη στο δημοτικό. Πρέπει να υποστηρίξουμε το παιδί από νωρίς να κάνει πράγματα που μπορεί μόνο του και ας είναι, δυστυχώς, εις βάρος του δικού μας χρόνου. Το ξεκίνημα με την αυτονομία στο φαγητό (αντί του ταΐσματος), στο ντύσιμο, στο μπάνιο και γενικά σε δραστηριότητες που συχνά κάνουμε εμείς αντί των παιδιών για οικονομία χρόνου, είναι ιδιαίτερης σημασίας για την ομαλή εξέλιξή τους και την αυτονομία τους σε δραστηριότητες οι οποίες είναι απαραίτητο να γίνονται αποκλειστικά από αυτά αργότερα.

Πρέπει το παιδί να μάθει να εμπιστεύεται τους γονείς του: Με λίγα λόγια, αυτό που πρέπει πρωτίστως να διδάξουμε στα παιδιά, είναι να έχουν εμπιστοσύνη στις αποφάσεις που παίρνουν οι γονείς τους γι’ αυτά. Σίγουρα θέλουμε να οδηγήσουμε τα παιδιά μας στο να γίνουν αυτόνομοι και ανεξάρτητοι άνθρωποι, σε μικρές ηλικίες όμως, είμαστε εμείς που αποφασίζουμε πολλά πράγματα για αυτά και συνήθως αυτό δημιουργεί εντάσεις. Μέσα από διαδικασίες όπως αυτή της πάνας, της πιπίλας, του ύπνου σε χωριστό δωμάτιο και άλλα «ορόσημα» της παιδικής ηλικίας, ο γονιός μπορεί να δείξει τελικά στο παιδί του πως «ξέρει τι λέει και για τι επιμένει».
Αυτό βέβαια μπορεί να επιτευχθεί μέσα από κοπιώδεις και ατέρμονες διαδικασίες διεκδίκησης κάθε φορά που το παιδί θέλει να «τεστάρει» τα όρια του μπαμπά και της μαμάς αλλά και τα δικά του. Μόνο έτσι όμως θα είμαστε ως γονείς έτοιμοι και σίγουροι να λύσουμε όλα τα θέματα που θα προκύψουν στη σχέση μας με το παιδί, από τον ύπνο και την πιπίλα μέχρι το «πόση σοκολάτα μπορώ να φάω», «γιατί πρέπει να διαβάσω» και «τι ώρα να γυρίσω σήμερα»..

Γονείς μη φοβηθείτε λοιπόν το ρόλο του δασκάλου! Είναι μια πολύ όμορφη διαδικασία και είστε φτιαγμένη γι’ αυτή! Αν κάποια στιγμή νιώσετε άβολα και νιώσετε πως επηρεάζεται η σχέση σας με το παιδί σας αρνητικά, σκεφτείτε τι συμβαίνει με ψυχραιμία και θυμηθείτε πως ό, τι χτίζεται με κόπο για καιρό, δεν αρκεί μια κακή στιγμή για να το γκρεμίσει.

Περισσότερες πληροφορίες για την Φανή Βαγγελάτου, πατήστε εδώ και στο www.planitis.eu

Σχετικά άρθρα:

–6 + 1 λόγοι να επισκεφτείτε με το παιδί σας ένα λογοθεραπευτή, από τη Φανή Βαγγελάτου

–Πότε το παιδί χρειάζεται εργοθεραπεία : 10 σημάδια μέσα στην τάξη!, της Φανής Βαγγελάτου

–«Τι πρέπει να γνωρίζει το παιδί στο νηπιαγωγείο;» (2ο μέρος) ,από την Φανή Βαγγελάτου

από τη Νέτη Φίλια– Σύμβουλο Ψυχικής Υγείας*

Πολύς λόγος έχει γίνει για την αυτοπεποίθηση και τη σημασία της στην εξέλιξη και προσωπική ανάπτυξή μας. Όλοι οι γονείς με συνειδητό ή απλώς αυτόματο τρόπο επιδιώκουν με διάφορους τρόπους να εμφυσήσουν αυτοπεποίθηση στα παιδιά τους. Ωστόσο η αυτοπεποίθηση δεν είναι απλώς μια ιδιότητα που οι γονείς μπορούν να εξηγήσουν ή να μεταβιβάσουν στα παιδιά τους. Η αυτοπεποίθηση αποκτάται μέσα από το βίωμα και χτίζεται με την επιτυχία και την ικανοποίηση που έρχεται μετά από προσωπική προσπάθεια. Τα παιδιά μέσα από την εμπειρία που σταδιακά αποκτούν από τα διάφορα βιώματα, αντιλαμβάνονται πως η ζωή αποτελείται –εκτός των άλλων- και από μια σειρά από προβλήματα στα οποία καλούμαστε να βρούμε λύση.

Δεν έχει σημασία τόσο τι λέμε στα παιδιά, όσο τι παρατηρούν τα παιδιά στη δική μας συμπεριφορά για να μάθουν. Τα παιδιά βλέπουν και αξιολογούν πως αποδεχόμαστε και χειριζόμαστε εμείς την αποτυχία και αυτή η παρατήρηση επηρεάζει τη δική τους αντίδραση.

Αν για παράδειγμα θυμώνουμε βίαια σε περίπτωση που ο συνάδελφός μας πήρε την προαγωγή που θέλαμε, τότε τα παιδιά είναι πιθανόν να αντιγράψουν την ίδια συμπεριφορά όταν αντιμετωπίζουν τις δικές τους αποτυχίες.
Με τα λάθη το παιδί μαθαίνει να επεξεργάζεται τα συναισθήματα του. Π.χ., όταν ένα παιδί χάνει σε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι που παίζει στο σπίτι με τον γονιό του, είναι πολύ πιο εύκολο και πιο ελεγχόμενο ως εμπειρία, από το να χάσει σε μια αντίστοιχη δοκιμασία σε δημόσιο περιβάλλον. Αυτό θα το βοηθήσει να συνηθίσει στον ανταγωνισμό, αλλά σαφώς με πιο ήπιο τρόπο. Η ήττα σε ένα παιχνίδι, μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα γόνιμη, αν μέσα από αυτή το παιδί αρχίσει να σκέφτεται ποια λάθη έπαιξαν ρόλο αλλά και τρόπους να τα διορθώσει.

Αντίθετα από ό,τι νομίζουμε, η αυτοπεποίθηση δεν αποκτάται από τις συνεχείς νίκες. Η αυτοπεποίθηση χτίζεται με την επιτυχία που έρχεται μετά από προσπάθεια. Η καλύτερη ανταμοιβή έρχεται όταν κάποιος έχει βιώσει την ήττα, έχει προσπαθήσει και τελικά έχει βρει τρόπους να επιτύχει.

Αντίθετα, η εύκολη νίκη δίνει μια μη ρεαλιστική άποψη για τον εαυτό του αφού στον έξω, ανταγωνιστικό κόσμο κανείς δεν θα χαρίσει ποτέ τη νίκη. Επίσης οι χαρισμένες νίκες ουσιαστικά υποσκάπτουν την αυτοπεποίθηση του παιδιού, αφού του δίνουν μια εσφαλμένη εικόνα για τις πραγματικές του ικανότητες. Άλλωστε μέσα από τα λάθη το παιδί ευαισθητοποιείται, κατανοεί πώς είναι να χάνουν και οι άλλοι, αποκτά ενσυναίσθηση (συναισθηματική κατανόηση των άλλων) και αυτοέλεγχο στις δύσκολες καταστάσεις.

*Η Νέτη Φίλια είναι Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, Γνωσιακή – Συμπεριφορική Θεραπεύτρια. Για να επικοινωνήσετε μαζί της, μπορείτε να καλέσετε στο 6945-858780 ή να της γράψετε στο [email protected]

Η τηλεόραση αποτελεί τα τελευταία χρόνια ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα για τους γονείς καθώς άλλοι επιτρέπουν στα παιδιά να βλέπουν τηλεόραση, ενώ άλλοι το απαγορεύουν «δια ροπάλου». Υπάρχει όμως σωστή και λάθος αντίληψη για το συγκεκριμένο θέμα;
Μελέτες έχουν δείξει ότι οι γονείς έχουν την τάση να εστιάζουν την προσοχή τους στο χρόνο παραμονής του παιδιού στην τηλεόραση παρά στο χρόνο που μπορεί να έχει αφιερώσει στο παιχνίδι. Όσο περισσότερο οι γονείς απαξιώνουν το παιχνίδι και τους φίλους τόσο περισσότερο παροτρύνουν το παιδί να προσκολληθεί στην αποκλειστική συντροφιά της τηλεόρασης. Επομένως καλό θα ήταν οι γονείς να έχουν τα μάτια τους ανοικτά και να είναι αντικειμενικοί όσον αφορά στο χρόνο της κάθε δραστηριότητας.

Τι μαθαίνουν τελικά τα παιδιά από την τηλεόραση;
• Προσφέρει άμεση και έμμεση εμπειρία στο κοινωνικό και επικοινωνιακό δίκτυο επηρεάζοντας θετικά τη δημιουργικότητα, τη φαντασία, τη γνώση αλλά και την ικανότητα των παιδιών να χειρίζονται τα ΜΜΕ.
• Μπορούν να εξασκηθούν για την εκμάθηση της ώρας και να αποκτήσουν αίσθηση του χρόνου και της διάρκειας.
• Τα παιδιά μπορεί φαινομενικά να δείχνουν παθητικοί δέκτες των εκπομπών, επί της ουσίας όμως δεν είναι. Αν υπάρχουν πραγματικές εμπειρίες και υγιή πρότυπα ενηλίκων τότε μπορούν να αναπτύξουν την κριτική σκέψη γιατί αποφασίζουν ποια στοιχεία θέλουν να συγκρατήσουν από το πρόγραμμα που παρακολούθησαν.
• Εκπαιδεύονται να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Τα παιδιά όταν γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι η ταινία έχει happyend αντέχουν τη συναισθηματική ανασφάλεια αν όμως το τέλος είναι άγνωστο μαθαίνουν να αυτονομούνται και να αποκτούν μηχανισμούς αντιμετώπισης του άγχους και της αγωνίας τους. Όταν το περιεχόμενο της ταινίας είναι άγνωστο ή βίαιο προς το παιδί καλό θα ήταν οι γονείς να το ενημερώνουν για να προλαβαίνουν και να καταπραΰνουν τα βίαια και επιθετικά συναισθήματα με επεξηγηματικές συζητήσεις .

Βασικές αρχές για την τηλεοπτική διαπαιδαγώγηση
• Γονείς και παιδιά καλό είναι να λειτουργούν με στόχο στο τηλεοπτικό πρόγραμμα (συγκεκριμένες εκπομπές) φτιάχνοντας ένα ημερήσιο ή εβδομαδιαίο πρόγραμμα που να περιλαμβάνει και τηλεοπτικό χρόνο.
• Οι γονείς πρέπει να θέτουν όρια όταν η φαντασία που προκαλούν τα τεχνολογικά μέσα γίνονται δυσβάστακτα για την παιδική ψυχή.
• Δώστε χώρο και χρόνο στο παιδί να επεξεργαστεί τις συναισθηματικές επιδράσεις της τηλεόρασης.
• Συζητήσεις επεξηγηματικές για το πρόγραμμα που παρακολούθησαν τα παιδιά με ευαισθησία και κατανόηση χωρίς να είναι καθοδηγούμενες από τον ίδιο το γονέα για δική του ικανοποίηση.
• Ξεκάθαρες απαντήσεις στα προβλήματα, τις ερωτήσεις και τα σχόλια που κάνει το ίδιο το παιδί.
• Ύπνος και τηλεόραση δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Για να έχει το παιδί ήρεμο ύπνο χωρίς διαταραχές ή εφιάλτες θα πρέπει να έχει επεξεργαστεί ομαλά τα θέματα της εκπομπής που παρακολούθησε και να έχει ολοκληρώσει τη φάση της επεξεργασίας μειώνοντας το διεγερτικό στάδιο της φαντασίας.
• Η πλήρης απαγόρευση και ο αυταρχισμός γύρω από το θέμα της τηλεόρασης δημιουργεί κοινωνικό αποκλεισμό και είναι πιθανό -όπως συμβαίνει με τις απόλυτες απαγορεύσεις- να δημιουργηθούν εντάσεις και αντιδράσεις. Η πάλη εξουσίας γονιών και παιδιών θα οδηγήσει τα παιδιά να βλέπουν κρυφά τηλεόραση παρά θα τα απομακρύνει.
• Η τηλεόραση καλό θα ήταν να μην λειτουργεί ως ανταμοιβή αλλά ούτε και ως τιμωρία γιατί έτσι αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία.
Αν τηρηθούν κάποιες από τις παραπάνω συμβουλές οι γονείς επιτυγχάνουν μια ψύχραιμη και σταθερή στάση απέναντι στη χρήση της τηλεόρασης. Παράλληλα, τα παιδιά αισθάνονται σιγουριά καθώς οι γονείς τους είναι σε θέση πλέον να τα καταλάβουν χωρίς απαγορεύσεις και φόβους για ανάδυση αισθημάτων επιθετικότητας ή ανασφάλειας.

Πότε οι γονείς θα πρέπει να ανησυχήσουν ότι το παιδί τους βλέπει «πολύ» τηλεόραση;
Ο όρος «πολύ» δε μετριέται τόσο ποσοτικά όσο ποιοτικά. Όταν η τηλεθέαση αποκλείει ή εμποδίζει ένα παιδί από άλλες καθημερινές του δραστηριότητες και όταν παίζει καθοριστικό ρόλο στο ημερήσιο πρόγραμμα του παιδιού τότε «Ναι» τα ΜΜΕ αποκτούν μια αξία που δεν θα έπρεπε να έχουν.
Πολλά παιδιά υποκύπτουν στη γοητεία των ΜΜΕ και παρασύρονται όταν νιώθουν πιεσμένα από διαφόρου τύπου συναισθηματικές (άγχος, ανασφάλεια, φοβίες) ή κοινωνικές καταστάσεις (μοναξιά, εξαιρετικά φορτωμένο πρόγραμμα, υψηλή πειθαρχία) ή το περιβάλλον δεν προσφέρει δυνατότητες για δημιουργικότητα, φαντασία και κατά συνέπεια οι βασικές ανάγκες ικανοποιούνται μέσω της τηλεόρασης.

Η τηλεόραση συστήνεται να χρησιμοποιείται συμπληρωματικά μαζί με άλλες δραστηριότητες, γιατί τότε μπορεί να ωφεληθεί το παιδί ποικιλοτρόπως αποκτώντας ταυτόχρονα ψυχαγωγικό και εκπαιδευτικό χαρακτήρα.

Η ισορροπημένη σχέση του παιδιού με την τηλεόραση συνδέεται άμεσα και με την ισορροπημένη σχέση του και με τις υπόλοιπες καθημερινές του δραστηριότητες.

Για περισσότερες πληροφορίες και για επικοινωνία με την Ψυχολόγο – Λογοθεραπεύτρια,  Νικολοπούλου Έφη, πατήστε εδώ

Σχετικά άρθρα:

–Παραμυθένια νανουρίσματα και όνειρα γλυκά… από την Έφη Νικολοπούλου

–Πώς αντιμετωπίζεται το άγχος στα παιδιά;

–Παιδί: Τηλεόραση και υγεία

*από την Αννα Ραφτοπούλου–Παιδαγωγό

Τα άγχη μιας μητέρας, οι αγωνίες της, η κάθε της μικρή ή μεγάλη προσπάθεια να προστατεύσει το παιδί της, να προσφέρει το καλύτερο, ο προβληματισμός για την εξέλιξη και για την πορεία του στο μέλλον είναι μόνο ένα μικρό δείγμα από αυτά που βιώνω καθημερινά στη δουλειά μου.
Τα περισσότερα απλά τα διαισθάνομαι, τα αφουγκράζομαι και προσπαθώ να βρω τον τρόπο εκείνο με το οποίο θα προσεγγίσω τις ανησυχίες, θα καθησυχάσω, όταν χρειάζεται, αλλά παράλληλα θα αφυπνίσω και όταν το κρίνω αναγκαίο.
Η Ελληνίδα μάνα εξελίσσεται, στοχεύει διαφορετικά από ότι στο παρελθόν, προσαρμόζεται σε νέα δεδομένα αλλά παραμένει εκείνη που σταθερά προστατεύει το «μωρό της» ακόμη και όταν αυτό έχει πάψει, βιολογικά τουλάχιστον, να είναι το «μωρό της».
Θεωρεί ότι προσφέρει τα καλύτερα, θυσιάζει τη δική της προσωπική ζωή για το παιδί της, αφιερώνεται εξ΄ ολοκλήρου σε αυτό και παραβλέπει άθελα της τη δική του προσωπικότητα και τις δικές του ανάγκες. Ανάγκες για αυτονομία, για υπευθυνότητα, για ομαλή κοινωνικοποίηση, για απλές δημιουργικές ή και όχι δραστηριότητες.

Επικεντρώνεται κυρίως σε εκπαιδευτικές διαδικασίες, συχνά μη αντίστοιχες προς την ηλικία του, προβληματίζεται μονίμως για το «μέλλον», παραβλέπει όλες αυτές τις μικρές, καθημερινές, ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ στιγμές, πιέζει σε λάθος κατευθύνσεις.

Η εμπειρία ως μητέρα αλλά και ως εκπαιδευτικός, σε συνδυασμό με τη γνώση, μου έχει πολλάκις αποδείξει ότι τα πιο ισορροπημένα, τα πιο αυτόνομα, τα πιο υπεύθυνα παιδιά είναι εκείνα που μεγαλώνουν ΑΠΛΑ χωρίς άγχος, σε ένα οικογενειακό περιβάλλον, οποιασδήποτε μορφής, που επικεντρώνεται σε διαδικασίες του παρόντος, εκεί που υπάρχει η συνειδητοποίηση ότι το παιδί ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙ.

Η μετάβαση στο εξωοικογενειακό περιβάλλον οφείλει να γίνεται με την ίδια απλότητα και με την αντίστοιχη συνειδητοποίηση. Η μονάδα γίνεται μέλος της ομάδας και ως μέλος μιας ομάδας θα δεχτεί και την αναγνώριση αλλά και την απόρριψη. Και ο γονιός δε θα είναι πάντα παρών, και δεν πρέπει να είναι, για να προστατεύει, πρέπει όμως να θέτει βάσεις και να προετοιμάζει το κατάλληλο υποστηρικτικό περιβάλλον. Ένα περιβάλλον που θα δίνει ώθηση και που δε θα «μπλοκάρει» την εξέλιξη.
Το παιδί που καθοδηγείται ασφυχτικά είναι συχνά παγιδευμένο ανάμεσα στο να ικανοποιήσει τους γονείς του από τη μια και τις δικές του ανάγκες από την άλλη. Είναι λιγότερο ανέμελο και πιο συγκρατημένο. Είναι ένα «ήσυχο» παιδί.
Το ζητούμενο όμως είναι «Είναι ένα ευτυχισμένο παιδί?»

* Η κα Ραφτοπούλου είναι απόφοιτη του Παιδαγωγικού Τμήματος από το Freie Universität του Βερολίνου και διευθύντρια της “Νηπιακής Αγωγής”

Υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι ένα παιδί είναι κακομαθημένο και φυσικά γι αυτό δεν φταίει το ίδιο, αλλα εμείς που ως γονείς δεν φροντίσαμε από νωρίς να “επιβάλλουμε” τα όρια μας ή να μάθουμε να τα σέβεται. Γιατί ένα παιδί, από βρέφος, όπως και  ο οποιοσδήποτε ενήλικας, προσπαθεί να δει μέχρι ποιο σημείο μπορεί να μας φτάσει…

Ωστόσο ποτέ δεν είναι αργά και υπάρχουν ενδείξεις ότι κακομαθαίνετε το παιδί σας, κι ίσως προλάβετε
Αν ένα βρέφος που το κανακεύουν συνέχεια οι γονείς ή ένα νήπιο που θυμώνει συχνά δεν είναι κακομαθημένο, τότε πως καταλαβαίνουμε ότι το παιδί μας είναι κακομαθημένο;

Να τρία κλασσικά παραδείγματα, κατά τον Δρ Έλκιντ:
–Φαγητό: Έχετε σερβίρει το φαγητό και το παιδί δεν θέλει να φάει αυτό που έχει μπροστά του, οπότε πρέπει να του ετοιμάσετε κάτι ιδιαίτερο. Αν αυτό συμβεί μια ή δυο φορές δεν τρέχει τίποτα και φυσικά τα παιδιά με ειδικές διαιτητικές ανάγκες πρέπει πάντα να αντιμετωπίζονται διαφορετικά. Αλλά αν το παιδί συνεχίζει να απαιτεί καθημερινά κάτι διαφορετικό, κι εσείς ικανοποιείτε αυτές τις απαιτήσεις, τότε είναι κακομαθημένο.

–Θυμός: Όπως προαναφέρθηκε σε ένα νήπιο θυμός είναι φυσιολογικός, αλλά όταν ο 6χρονος γιος σας, πετάει πράγματα κάθε φορά που θυμώνει γιατί δεν γίνεται αυτό που θέλει, τότε υπάρχει πρόβλημα. Για τα νήπια είναι φυσικό να χρησιμοποιούν τον θυμό για να εκφράσουν συναισθήματα που δεν μπορούν να περιγράψουν με λέξεις, αλλά καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν χρησιμοποιούν τον θυμό για να χειραγωγήσουν τους ανθρώπους γύρω τους.

–Υπερβολική εξάρτηση από τους γονείς: Αν το παιδί δε μπορεί να κοιμηθεί μόνο του, δεν μένει με τους παππούδες και αρνείται να πάει σχολείο, τότε υπάρχει πρόβλημα. Το παιδί έχει υπερβολική εξάρτηση από τους γονείς, αλλά καθώς μεγαλώνει πρέπει να μάθει να αισθάνεται άνετα τόσο με άλλους ανθρώπους του οικογενειακού περιβάλλοντος όσο και με το να μένουν μόνα στο σπίτι.

Ο Δρ Γκορσκι πάντως προτιμά αντί του όρου «κακομαθημένο» την λέξη «παραχαϊδεμένο» ή «υπερπροστατευμένο». Τα παιδιά αυτά όντως μπορούν να «κάνουν κουμάντο» επειδή οι γονείς τους συμπεριφέρονται ως μικρότερα από την πραγματική τους ηλικία.

«Ένα ανησυχητικό σημάδι είναι όταν το παιδί, έχοντας ξεπεράσει την νηπιακή ηλικία, συνεχίζει να συμπεριφέρεται σαν μωρό –κλαίγοντας και ουρλιάζοντας, χτυπώντας άλλα παιδιά και μη χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα εκφραστικά μέσα για την ηλικία του όταν θέλει να επικοινωνήσει τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του», τονίζει ο Δρ Γκορσκι. «Γενικά, αυτή η συμπεριφορά είναι μια ένδειξη ότι το παιδί δεν αισθάνεται σιγουριά για τον εαυτό του», συμπληρώνει.

Συμβουλές για να μεγαλώσετε σωστά το παιδί σας
Πώς λοιπόν μπορείτε να αποφύγετε να μεγαλώσετε κακομαθημένα παιδιά; Θέτοντας κάθε φορά τα κατάλληλα όρια σύμφωνα με την ηλικία τους, αρχίζοντας ήδη από τη νηπιακή ηλικία, προτείνει ο Δρ Γκορσκι.

*Να καταλάβουν την έννοια της ασφάλειας και του κινδύνου:
Για παράδειγμα: «Μην αγγίζεις ποτέ την κουζίνα όταν είναι σε λειτουργία» και «Ποτέ μην τρέχεις στον δρόμο». Καθορίστε τι είναι αποδεκτό και τι όχι και ποτέ μη διαπραγματεύεστε το νόημα της ασφάλειας.

*Ενισχύστε την θετική κοινωνική συμπεριφορά:
Καθορίστε ποιες καλές συμπεριφορές του παιδιού θα ενισχύσετε, επιβραβεύοντάς το όταν είναι ευγενικό και αποφύγετε να το μαλώσετε για τις αρνητικές του συμπεριφορές.

*Μιλήστε ανοιχτά στα παιδιά για την συμπεριφορά ανάλογα με την ηλικία τους:
Τα παιδιά σχολικής ηλικίας και οι έφηβοι είναι ικανοί να κατανοήσουν καλύτερα διάφορες καταστάσεις. Συζητήστε λοιπόν και επιλύστε τυχόν διαφορές. Για παράδειγμα: αν ρωτήσετε το παιδί σας «μα, γιατί το κάνεις αυτό;» ενδεχομένως να μην σας δώσει απάντηση. Αλλά αν του πείτε «αναρωτιέμαι γιατί αυτό συνεχίζει να συμβαίνει» τότε ίσως αυτή η ανοιχτού τύπου ερώτηση να του δώσει το έναυσμα να σκεφτεί και να αιτιολογήσει την κατάσταση.

*Παραμείνετε ψύχραιμοι:
Αν χάνετε την ψυχραιμία σας με την κακή συμπεριφορά του παιδιού σας, αισθάνεστε άσχημα και τελικά μοιάζετε πολύ με ένα κακομαθημένο παιδί! Φυσικά, αυτό δεν πρόκειται να διδάξει καλύτερους τρόπους στο παιδί σας.

*Να είστε συνεπείς:
Να κάνετε αυτά που υπόσχεστε! Αν πείτε στο παιδί ότι θα υπάρξουν συνέπειες μετά από συγκεκριμένες συμπεριφορές, τότε πρέπει να το κάνετε πράξη.

Όταν τα παιδιά είναι εκτός ελέγχου, τότε απλώς προσπαθούν να σας πουν ότι χρειάζονται τη βοήθειά σας, δεν σημαίνει ότι είναι κακομαθημένα. Το καλύτερο λοιπόν είναι να αρχίσετε νωρίς και διαρκώς να θέτε όρια, να προσπαθείτε σε κάθε ηλικιακό στάδιο να κατανοήσετε τις αναπτυξιακές ανάγκες του παιδιού σας και τελικά να τηρείτε την ισορροπία ανάμεσα στην ελευθερία και τα όρια.

Πηγή: εδώ 

Η ώρα έχει πάει 8:30 και η μητέρα καλείται να κοιμίσει το βρέφος, το μωρό, το παιδί. Το βρέφος κλαίει, το μωρό γκρινιάζει και το παιδί δε θέλει να πάει για ύπνο γιατί προτιμάει να δει κάτι στην τηλεόραση ή να παίξει λίγο ακόμα. Μπορεί άραγε το νανούρισμα ή το παραμύθι να βοηθήσει σε αυτές τις καταστάσεις του ύπνου;

Η μητέρα του βρέφους αρχίζει να  σιγοτραγουδά ένα νανούρισμα «Κοιμήσου μωρό μου, κοιμήσου –ενώ τ΄αστέρια φυλούν τον ανάλαφρο ύπνο σου, χαρίζοντάς σου γλυκά όνειρα του Παραδείσου» . Το νανούρισμα – οι γλυκές μελωδίες, που πολλές φορές είναι και αυτοσχέδιες,  συνοδεύεται από ένα ρυθμικό λίκνισμα του νεογνού και  έχει ως στόχο να το χαλαρώσει και να του καταπραΰνει το νευρικό του σύστημα έως ότου αποκοιμηθεί τελείως. Στην αρχαία Ελλάδα σύμφωνα με τα λεγόμενα του Πλάτωνα όταν ένα παιδί δυσκολευόταν να κοιμηθεί η μητέρα του αντί να κάνει ησυχία θα έπρεπε να το πάρει και να το νανουρίσει με γλυκόλογα και λίκνισμα. Σήμερα  οι μοντέρνες μητέρες, συχνά επιλέγουν να νανουρίσουν τα παιδιά τους πατώντας το πλήκτρο “play” στο ηχοσύστημα και το παιδί νανουρίζεται μόνο του χωρίς χάδι και λίκνισμα. Η μελωδία αγάπης των γονιών αντικαθίσταται από συγχρονισμένα ηχητικά ακούσματα χωρίς όμως σωματική επαφή.

Tip:  Η στοργή και η αγάπη της μητέρας μεταφέρεται μέσα από τα σιγοψιθυρισμένα λόγια της που συνήθως ομοιοκαταληκτούν και η τρυφερότητα στο χάδι της δημιουργεί τη μοναδική αίσθηση ασφάλειας στο βρέφος που τόσο πολύ την έχει ανάγκη και αργότερα θα το βοηθήσουν να ξεπεράσει τυχόν ανησυχίες, άγχη και φοβίες.

Όταν αργότερα το βρέφος γίνεται μωράκι και αρχίζει να καταλαβαίνει και να λέει τις πρώτες του λεξούλες η μητέρα αντικαθιστά το νανούρισμα με μικρές ιστορίες της καθημερινότητας. Η καθημερινότητα φαντάζει παραμυθένια στα μάτια του  και μαθαίνει μέσα από αυτή, έτσι οι «αφηγήσεις» που πλάθονται από τη μητέρα  πέρα από φαντασία μπορούν να περιλαμβάνουν και να αναφέρονται σε υπαρκτά καθημερινά πρόσωπα, γιατί η παιδική σκέψη δεν επιτρέπει την καθαρή διάκριση του πραγματικού από το φανταστικό. Αργότερα όσο το παιδί μεγαλώνει και ωριμάζει τα αυτοσχέδια παραμύθια μεταλλάσσονται σε παιδαγωγικές ιστορίες με ηθικό χαρακτήρα και τάση παραδειγματισμού σωστής συμπεριφοράς.

Tip: Σε αυτό το στάδιο το παραμύθι αποκτά θεατρικότητα με αλλαγή στο χρώμα της φωνής, παύσεις και τις απαραίτητες κινήσεις με το σώμα (χέρια, γκριμάτσες). Το περιεχόμενο καλό θα ήταν να είναι ευχάριστο και με ζωντάνια  με καθόλου τιμωρητικό, αυστηρό ή φοβιστικό  χαρακτήρα για ένα ήρεμο και γαλήνιο ύπνο αποδεσμευμένο από φόβους  και άγχη.

Ψυχαναλυτικά,  το παραμύθι στο τέλος της ημέρας λειτουργεί ως ανταμοιβή και καλό θα είναι να μην έχει καμία άλλη προέκταση. Είναι η στιγμή της χαλάρωσης και της ήπιας μετάβασης στην ύπνωση. Το κάθε παιδί δέχεται με χαρά τα παραμύθια, γιατί κατανοεί και εκτιμά το βάθος των αισθημάτων του, των ελπίδων και των θλίψεών του. Η σπουδαιότητα που μπορεί να έχει ένα παραμύθι σε κάποιο παιδί σε μια ορισμένη ηλικία εξαρτάται από το επίπεδο της νοητικής του ανάπτυξης και τις συνθήκες ζωής που επικρατούν την δεδομένη στιγμή.  Εκτός από την συναισθηματική ωρίμανση που προσφέρει η αφήγηση ενός παραμυθιού υποσυνείδητα καταγράφονται εκφράσεις και τρόποι διατύπωσης που τα ακόλουθα χρόνια θα αποβούν καθοριστικοί για το γλωσσικό πλούτο του παιδιού.

Ανεξάρτητα με το τι θα επιλεγεί από τη μητέρα για να αποκοιμίσει το παιδί της , εκείνο που είναι ζωτικής σημασίας είναι η τυπικότητα της συνήθειαςκαι η σωματική επαφή.Είναι η στιγμή όπου παιδί και ενήλικας ενώνονται ως ένα μέσα σε μια ονειρική ατμόσφαιρα στοργής και αποδοχής. Με αυτό τον τρόπο επιτυγχάνεται το χτίσιμο της αμοιβαίας εμπιστοσύνης και εντείνεται η προσμονή του παιδιούγια τη βραδινή του συνήθεια. Τέλος, αυτό που αναμφισβήτητα επισφραγίζει τη διαδικασία του ύπνου είναι το γλυκό «φιλί τηςκαληνύχτας» από τους γονείς.

Tip: Η ζωή ξεκινά με το γλυκό νανούρισμα και συνεχίζεται με φανταστικά παραμύθια που σημασία δεν έχει ο τελικός θρίαμβος της αρετής, αλλά η ταύτιση των παιδιών με τους ήρωες. Μέσα από εσωτερικές δοκιμασίες, υποσυνείδητες μάχες και διαφόρου τύπου συναισθηματικές καταστάσεις εδραιώνονται οι ηθικές αξίες και έννοιες.

Παραμυθένια νανουρίσματα και όνειρα γλυκά….

Για περισσότερες πληροφορίες και για επικοινωνία με την Ψυχολόγο–Λογοθεραπεύτρια, Νικολοπούλου Έφη, πατήστε εδώ

Το παιχνίδι για τα παιδιά εκτός από ευχαρίστηση αποτελεί και την καθημερινή τους ενασχόληση, ένα είδος «εργασίας» κατάλληλης για παιδιά δηλαδή. Μπορεί για τους ενήλικες να είναι μόνο ένας τρόπος για να ξεφεύγουν από την καθημερινότητα, όμως για τα παιδιά είναι η ίδια η καθημερινότητά τους και είναι πολύ σημαντική για εκείνα.

Από την εποχή του Πλάτωνα κιόλας, ο οποίος παρακινούσε τα παιδιά να μαθαίνουν παίζοντας, μέχρι και σήμερα, όπου το παιδικό παιχνίδι είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα, πολλοί επιστήμονες ασχολήθηκαν με τα παιχνίδια και τα οφέλη τους στην γνωστική και σωματική ανάπτυξη των παιδιών. Το παιχνίδι είναι μια έκφραση της ενέργειας που έχει ένα παιδί. Ξεκινά από την ανάγκη να τεθεί σε κίνηση ένα βρέφος και λειτουργεί ενστικτωδώς σε κάθε παιδί.

Το παιχνίδι είτε είναι με αντικείμενα είτε χωρίς εξασκεί τις κινητικές και νοητικές λειτουργίες του παιδιού. Ταυτόχρονα, βοηθά στην ένταξή του στην κοινωνία και στη δημιουργία ομαδικού πνεύματος, αλλά και φαντασίας. Μέσα από το παιχνίδι αποκαλύπτονται στοιχεία του χαρακτήρα, της προσωπικότητας και της ατομικότητας ενός παιδιού.

Η πιο γνωστή θεωρία η οποία κατηγοριοποιεί το παιδικό παιχνίδι είναι αυτή του Piaget, ο οποίος ισχυρίζεται ότι υπάρχουν τρία είδη παιχνιδιού.

Το παιχνίδι της άσκησης: Στο παιχνίδι αυτό το παιδί επαναλαμβάνει πολλές φορές την ίδια κίνηση. Βοηθά στην αισθητικοκινητική ανάπτυξή του και το κάνει συχνά κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής του.

Το συμβολικό παιχνίδι: Το παιχνίδι γίνεται η ελεύθερη επέκταση του χειρισμού των συναισθημάτων και των αντικειμένων κατά συμβολικό τρόπο. Συνήθως συμβάλλει μια ομάδα στο συμβολικό παιχνίδι.

Το κοινωνικό παιχνίδι: Πρόκειται για ομάδες παιδιών που παίζουν παιχνίδια που έχουν έναν ορισμένο στόχο. Το παιδί απαλλάσσεται από τον εγωκεντρισμό του, κοινωνικοποιείται και μαθαίνει να συμπεριφέρεται με ορθολογισμό. Αυτή η περίοδος είναι ανάμεσα στα 3 και τα 6 χρόνια.

Το παιχνίδι είναι πολύ σημαντικό γιατί:

• Ικανοποιεί μία βασική και ενστικτώδη ανάγκη του παιδιού.
• Αναπτύσσει τα αισθητήρια όργανά του και μαθαίνει να κινείται και να αισθάνεται το χώρο.
• Βελτιώνει και επιταχύνει τη γλωσσική ανάπτυξη του παιδιού.
• Του χαρίζει το συναίσθημα της ικανοποίησης, της επιτυχίας και της συναισθηματικής ωρίμανσης.
• Το βοηθά να αποβάλλει το άγχος και την επιθετικότητα.
• Το ηρεμεί και το απασχολεί δημιουργικά.

Ποια παιχνίδια θεωρούνται καλά για το παιδί;

Το ιδανικό παιχνίδι πρέπει να εξάπτει τη φαντασία του παιδιού. Πρέπει να το βοηθά να είναι δημιουργικό, να του διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον, να κεντρίζει την περιέργειά του, να το ικανοποιεί σαν μέγεθος αναλόγως της ηλικίας του, να μπορεί να φτιάξει χειροτεχνίες ή κατασκευές με αυτό, να μην καταστρέφεται εύκολα, να είναι ασφαλές και πολύχρωμο.

Για κάθε ηλικία προτείνονται συγκεκριμένα είδη παιχνιδιών. Από 0- 6 μηνών το μωρό πρέπει να παίζει με κουδουνίστρες και ηχητικά παιχνίδια, καθώς αυτή είναι η ηλικία που αναπτύσσεται η ακοή του. Από 6 έως 12 μηνών το παιδί πρέπει να μάθει να κάνει κατασκευές με τουβλάκια ή να παίζει με εικονογραφημένα πάνινα βιβλία. Από 1 έτους έως 2 πρέπει να παίζει με καρότσια που σπρώχνονται, με παζλ και με συναρμολογούμενα παιχνίδια. Από 2 ετών έως 3 πρέπει να παίζει με ποδήλατα, παζλ με 4- 6 κομμάτια, πλαστελίνη, κούνιες και αυτοκινητάκια.

Πηγή: περιοδικό 30 μέρες υγείας

Οι περισσότερες μαμάδες που θα διαβάζουν αυτό το άρθρο το πιο πιθανό είναι πως ήδη έχουν ακούσει αυτήν την παράκληση από τα παιδάκια τους. Εντάξει, μπορεί να μη σας ζήτησαν απαραίτητα σκυλάκι, αλλά ένα γατάκι, χαμστεράκι, ή ακόμη κι ένα ψαράκι όλο και θα το ζήτησαν! Πολλές ίσως νομίζετε πως θα είναι απλά ένα ζωάκι στο σπίτι, για το παιδί, όμως θα είναι πολλά περισσότερα.

Σύμφωνα με την Ψυχολόγο Υγείας, Μαρία Κατσαούνη*, η συμβίωση κι η αλληλεπίδραση του παιδιού με ένα ζώο συμβάλλει στην ψυχοκοινωνική και συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού. Ας κάνουμε μία απαρίθμηση των θετικών εκβάσεων από αυτή τη σχέση:

– Ενισχύει τη συντροφικότητα στο παιδί, επιτρέποντάς του αργότερα να ενσωματωθεί πιο εύκολα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον, όπως το σχολείο για παράδειγμα.

– Μειώνει το άγχος και τη νευρικότητα και τα παιχνίδια με το κατοικίδιο προσφέρουν χαρά και ηρεμία στο παιδί.

– Αυξάνεται η αίσθηση της αγάπης, του σεβασμού, της εμπιστοσύνης και της αφοσίωσης.

– Ενισχύει την υπευθυνότητα και τον αυτοέλεγχο του παιδιού. Επίσης το γεγονός πως το παιδί αναλαμβάνει να φροντίσει το κατοικίδιο, από το τάισμα και το βούρτσισμα του τριχώματος έως και τη βόλτα του, τονώνει την αυτοεκτίμησή του.

– Αντιλαμβάνεται τη σημασία της φιλίας. Ακόμη και το φαινομενικά απλό γεγονός πως το σκυλάκι επιλέγει να βρίσκεται κοντά στο παιδάκι σας, λειτουργεί ευεργετικά για το παιδί.

– Πολλά εκπαιδευμένα ζώα, όπως σκύλοι και άλογα, βοηθούν παιδιά με αυτισμό ή άλλες αναπηρίες/παθήσεις.

Επιπλέον η σχέση του παιδιού με ένα κατοικίδιου σύμφωνα με έρευνες επηρεάζει θετικά και τη σωματική υγεία του παιδιού, καθώς ενισχύεται το ανοσοποιητικό σύστημα του παιδιού. Αποτελέσματα ερευνών κατέληξαν στο συμπέρασμα πως ένα παιδί που μεγαλώνει με σκύλο θα έρθει λιγότερες φορές αντιμέτωπο με λοιμώξεις στα αυτιά ή αντίστοιχες του αναπνευστικού. Επίσης κατέληξαν στο συμπέρασμα πως ένα παιδί που ζει με ζώο θα λάβει κατά περίπου 30% λιγότερες φορές αντιβιοτικά σε σχέση με ένα παιδί όπου δεν υπάρχει κατοικίδιο στο σπίτι.

*Η Μαρία Κατσαούνη είναι Ψυχολόγος Υγείας. Εργάζεται στη Θεσσαλονίκη κι ειδικεύεται στη Συμβουλευτική Online σε προβλήματα Χρόνιων Παθήσεων και Άγχους, καθώς επίσης και σε θέματα Μητρότητας και Παιδιών. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί της μέσω του site psyxology.gr

Πάντα χρειαζόμαστε τις φίλες μας, αλλά όταν γινόμαστε μαμάδες οι φίλες γίνονται για εμάς το σταθερό σημείο αναφοράς σε μια καινούρια και εντελώς αλλοπρόσαλλη πραγματικότητα. Να κάποιοι λόγοι που τις χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ!

1. Μας χαλαρώνουν

Όταν έχουμε φτάσει στο παρά πέντε της κατάρρευσης με το μωρό, οι φίλες είναι πάντα εκεί για να ακούσουν τη γκρίνια μας. Όταν ο σύντροφός μας είναι απών εκείνες είναι εκεί για να ακούσουν τα παράπονα μας. Όταν γκρινιάζουμε για τα κιλά της εγκυμοσύνης εκείνες λένε απλώς: «Σε ένα μήνα θα τα έχεις χάσει!». Επίσης μαζί τους μιλάμε για τα πιο χαλαρωτικά ζητήματα…εκτός πατρότητας. Το πόσο στενά είναι της μόδας τα παντελόνια φέτος, και πιο κόκκινο κραγιόν θα φορεθεί περισσότερο.

2. Δεν είναι οι μαμάδες μας (Ευτυχώς)

Και δε θα μας κρίνουν ποτέ, για το πόσο λάθος θηλάζουμε, κρατάμε το μωρό ή ζεσταίνουμε το γάλα. Δε θα μας επιπλήξουν όταν αλλάξουμε ανάποδα την πάνα, ή θα ζεστάνουμε το μπιμπερό στο φούρνο μικροκυμάτων. Όσο βοηθητική και αν είναι μια μητέρα έχει πάντα το ταλέντο να σε βγάζει εκτός εαυτού. Η φίλη σου ποτέ!

3. Είναι πάντα ειλικρινείς μαζί μας

Όχι όμως και προσβλητικές! Οι φίλες μας θυμίζουν πως πρέπει να κάνουμε ανταύγειες, μας κλείνουν ένα πεντικιούρ, και μας επιπλήττουν όταν στεναχωριόμαστε για μικροπράγματα αλλά ποτέ δε μας προσβάλλουν και δε μας κρίνουν.

4. Μας νιώθουν περισσότερο από τους συντρόφους μας

Ναι, μια μαμά μπορεί να μιλάει με τις ώρες με τις φίλες της για εκείνο το ύποπτο εξάνθημα του μωρού, για το βήχα του, για την περίοδο της, για την εξάντληση της, για το ότι δεν πρόλαβε να πάει για αποτρίχωση, για το πόσο κουρασμένη νιώθει, για το παστίτσιο που της άρπαξε. Με το σύντροφό της κάθε ένα από τα παραπάνω θέματα απλώς εξαντλούνται σε ένα με δύο λεπτά συζήτησης!

5. Οι φίλες μας (όπως κι εμείς) δεν είναι τέλειες σε όλα

Ποια μαμά έχει ανάγκη από μια φίλη που τα παιδιά της είναι πάντα φρεσκοσιδερωμένα, το σπίτι της λάμπει, η ίδια δε λείπει από καμία ενημέρωση του σχολείου και δεν χάνει ποτέ τη στολή του καράτε του γιου της; Και προλαβαίνει να κάνει και γιόγκα;

6. Προθυμοποιούνται να σε βοηθήσουν. Και το εννοούν.

Σε καμιά μαμά δεν αρέσουν τα γριπιασμένα παιδιά….Ακόμη και τα δικά της πόσο μάλλον των τρίτων. Και εννοείται πως όλες οι μαμάδες αποφεύγουν τη συναναστροφή με παιδιά με μπουκωμένες μύτες. Εκτιμάς λοιπόν πολύ τη φίλη-μαμά εκείνη που θα «κρατήσει» το μωρό σου σε περίπτωση ανάγκης, ακόμη κι όταν έχει μπουκωμένη μύτη.

Από την blogger οικογενειακή σύμβουλο και μαμά, Elizabeth Anne Scott

Πηγή: imommy.gr

από την Φανή Βαγγελάτου, Αναπτυξιακή Λογοθεραπεύτρια * 

Συχνά οι γονείς και οι δάσκαλοι καθυστερούν να παρατηρήσουν δυσκολίες που σχετίζονται με τις κινητικές δεξιότητες ενός παιδιού σε αντίθεση με τις δεξιότητες του λόγου που είναι πάντα πιο εύκολα παρατηρήσιμες. Στην πραγματικότητα, η εικόνα του παιδιού μέσα στην τάξη του νηπιαγωγείου (προ-νηπίου) μπορεί να μας δώσει πολλά στοιχεία για την κινητική του εξέλιξη. Η παρατήρηση του παιδαγωγού αλλά και του γονιού κατά τη διάρκεια σχολικών δραστηριοτήτων και παιχνιδιού, μπορεί να βοηθήσει κατά πολύ στην έγκαιρη παρέμβαση δυσκολιών λεπτής και αδρής κινητικότητας, προσοχής και συγκέντρωσης που είναι και οι κύριοι λόγοι επανάληψης του νηπιαγωγείου σε περιπτώσεις παιδιών τυπικής κατά τα άλλα ανάπτυξης.

Διαβάστε 10 σημάδια που μας δείχνουν πως το παιδί χρειάζεται να αξιολογηθεί άμεσα από κάποιον εξειδικευμένο εργοθεραπευτή.

1. 1. Έχει κακή στάση σώματος είτε στην καρέκλα είτε όταν κάθεται σε μη στηριζόμενη θέση όπως π.χ. οκλαδόν, σε κύκλο κλπ. Το παιδί που δυσκολεύεται να στηριχτεί, μπορεί να το δείτε συχνά να ξαπλώνει μπρούμυτα ή να κυλάει ανάμεσα στα άλλα παιδιά του κύκλου.
   2. Συχνά πέφτει και χτυπάει επάνω σε αντικείμενα και ανθρώπους κατά λάθος αλλά και επίτηδες.
   3. Παρουσιάζει άγνοια κινδύνου και βρίσκεται συχνά σε καταστάσεις επικίνδυνες χωρίς να υπολογίζει την ασφάλειά του ή την ασφάλεια των άλλων.
   4. Στέκεται συχνά παρατηρητής σε παιχνίδια στην παιδική χαρά χωρίς να εμπλέκεται σε αυτά ειδικά όταν χρειάζεται να τα χειριστεί μόνο του.
   5. Δυσκολεύεται να σταθεί και να ακολουθήσει τη σειρά ή τον κύκλο ειδικά κατά τη βάδιση/τρέξιμο.
   6. Επιλέγει σχεδόν πάντα το ίδιο κινητικό παιχνίδι και αποφεύγει να εμπλακεί σε άλλα που δεν γνωρίζει και μπορεί να χρειάζονται επιδέξιους κινητικούς χειρισμούς.

1. Αποφεύγει τις δραστηριότητες που απαιτούν δεξιότητες λεπτής κινητικότητας όπως το γράψιμο/ζωγραφική και το ψαλίδι. Μπορεί επίσης να εμφανίζει λάθος τρόπο λαβής του μολυβιού ή να πιέζει περισσότερο/λιγότερο απ’ ότι πρέπει το μολύβι στο χαρτί.
2. Δυσκολεύεται στην κατασκευή πάζλ ή σε άλλου τύπου κατασκευές όπως με τουβλάκια, ξύλινα εργαλεία κλπ.
3. Δυσκολεύεται σε καθημερινές δεξιότητες αυτό-υπηρέτησης όπως το ντύσιμο, να βάλει τα παπούτσια του, να βουρτσίσει δόντια κλπ.
4. Παρουσιάζει γενικά μεγαλύτερη δυσκολία από τους συμμαθητές του στο να διατηρήσει την καθαριότητα και την τάξη στη θέση του, να είναι συνεπές στις εργασίες του, να προσέχει και να συγκεντρώνεται σε δραστηριότητες μέσα στην τάξη.

Περισσότερες πληροφορίες για την Φανή Βαγγελάτου, πατείστε εδώ και στο www.planitis.eu

από τη Νέτη Φίλια–Σύμβουλο Ψυχικής Υγείας*

Είναι μάταιο –και καμιά φορά καταναγκαστικό- για τους γονείς να προσπαθούν να τα κάνουν όλα τέλεια. Όπως δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι, έτσι και δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς. Ο περίφημος παιδίατρος- παιδοψυχαναλυτής Ντόναλντ Γουίνικοτ επινόησε τον όρο «αρκετά καλή μητέρα» θέλοντας έτσι να καταρρίψει την ανάγκη της «τέλειας μητέρας»: το πόσο μη-ρεαλιστικό και ανώφελο είναι να προσπαθεί μια μητέρα να κατακτήσει την τελειότητα. Ωστόσο υπάρχουν κάποιοι βασικοί κανόνες που είναι καλό να τις έχουμε στο μυαλό μας, όταν μεγαλώνουμε παιδιά:

• Ακόμα κι αν έχουμε «αδυναμία» σ’ ένα μας παιδί, είναι λάθος να δείχνουμε ότι το αγαπάμε περισσότερο από κάποιο άλλο.
• Ο ρόλος του γονιού είναι να οδηγεί το παιδί προς την αυτονομία και τη μελλοντική ομαλή ενηλικίωση: το μαθαίνει να τα καταφέρνει μόνο του, ώστε να γίνει αύταρκες, ικανό και προσαρμοστικό.
• Το παιδί χρειάζεται τη συμπαράσταση, τη βοήθεια και όχι τη λύση. Π.χ., δεν του λύνουμε εμείς τις ασκήσεις στα μαθηματικά, του μαθαίνουμε όμως τον τρόπο να τις λύνει μόνο του. Του δείχνουμε πού πρέπει να «κοιτάξει», αλλά όχι τι να «δει».
• Όταν η προειδοποίηση δεν αρκεί, τότε είναι καλύτερα να αφήνουμε το παιδί να υποστεί τις συνέπειες της κακής του συμπεριφοράς από το να το τιμωρήσουμε. Η εμπειρία που βιώνεται άμεσα είναι ο καλύτερος δάσκαλος.
• Σε στιγμές έντασης και όταν η σύγκρουση φαίνεται αναπόφευκτη, είναι προτιμότερο να φερθούμε ως… ενήλικες και να αποχωρήσουμε.
• Όσο πιο πολύ πιέζουμε ένα παιδί να συμμορφωθεί με τις επιθυμίες μας, χωρίς να του εξηγούμε με επιχειρήματα τον λόγο, τότε η άρνηση έρχεται ως φυσική αντίδραση στην πίεση που του ασκούμε.
• Το παιδί ασφυκτιά όταν είναι συνέχεια υπό επίβλεψη. Ας κάνει και λάθη, ώστε να μάθει απ’ τα λάθη του. Φυσικά εντός λογικών πλαισίων.
• Το να παραχαϊδεύουμε το παιδί είναι εξίσου λάθος με το να μη δείχνουμε αγάπη. Συχνά τα μοναχοπαίδια υποφέρουν από την υπερβολική αφοσίωση των γονιών τους.
• Η αγάπη μας προς το παιδί πρέπει να είναι ακατάλυτη και ακλόνητη. Όταν μας θυμώνει το παιδί είναι λάθος να το απειλούμε με φράσεις τύπου: “δεν σ’ αγαπάω πια”. Αντ’ αυτού μπορούμε να του πούμε : “είμαι θυμωμένος/η με αυτό που έκανες”.
• Μέσα διαπαιδαγώγησης και δεξιότητες ανατροφής όπως η άκαμπτη αυστηρότητα, η αδιαφορία, η υποτίμηση του παιδιού, η σωματική τιμωρία και οι εκβιασμοί, απλώς … αντενδείκνυνται.
• Ό,τι και να λέμε στο παιδί μας, δεν έχει και τόση σημασία αν εμείς δεν είμαστε συνεπείς με τη συμπεριφορά μας ως ενήλικες. Τα παιδιά μαθαίνουν και αντιγράφουν περισσότερα παρατηρώντας τους γονείς τους, παρά ακολουθώντας τις νουθεσίες τους.

*Η Νέτη Φίλια είναι Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, Γνωσιακή – Συμπεριφορική Θεραπεύτρια.

Για να επικοινωνήσετε μαζί της, μπορείτε να καλέσετε στο 6945-858780 ή να της γράψετε στο : [email protected]

Όλοι φυσικά έχουμε διαβάσει κάπου τις δυσοίωνες στατιστικές που θέλουν το 50% των γάμων να καταλήγουν τελικά σε διαζύγιο. Κανείς, όμως, δεν θέλει να είναι μέσα σε αυτό το ποσοστό.

Αν μπορούσατε λοιπόν αναγνωρίσετε τα «συμπτώματα» πριν είναι αργά; Αν είχατε την ευκαιρία να αλλάξετε την κατάσταση; Θα αρπάζατε την ευκαιρία, ακόμη κι αν έπρεπε να κοιτάξετε κατάματα την αλήθεια και θα προσπαθούσατε να διορθώσετε τη «βλάβη»;

Ρίξτε μια ματιά στις παρακάτω ενδείξεις και αποφασίστε αν ο γάμος σας έχει όντως πρόβλημα.

*Έχετε μετατραπεί σε σύμβουλο του εαυτού σας.
Κάποτε συζητούσατε με τον σύζυγό για τα πάντα και τους ζητούσατε την άποψη για διάφορα θέματα, από τα εργασιακά σας μέχρι πώς να περάσετε το σαββατοκύριακο. Αλλά οι μέρες αυτές είναι πλέον παρελθόν. Παίρνετε αποφάσεις χωρίς να τον ρωτήσετε ή να αναρωτηθείτε για τα συναισθήματά του.

*Έχετε βγάλει το «σημειωματάριο» και μετράτε το «σκορ».
Το πάρε-δώσε έχει αντικατασταθεί από το «οφθαλμός αντί οφθαλμού» και διαρκώς σκέφτεστε τι προσφέρετε εσείς στον γάμο και τι αυτός.

*Είστε ο άρχοντας του «κάστρου».
Σε μια επιτυχημένη σχέση, κανενός οι ανάγκες δεν είναι σημαντικότερες από του άλλου. Οι επιθυμίες είναι ίδιας σημασίας και οι προσπάθειες για να επιτύχει η σχέση γίνονται από κοινού. Όταν όμως επικρατεί ένταση στη σχέση και δυσφορία στη συμβίωση, τότε οι προσωπικές ανάγκες γίνονται βασική προτεραιότητα του καθενός.

*Από «συμπαίκτες» έχετε γίνει πια «συγκάτοικοι».
Οι συμπαίκτες συνεργάζονται αρμονικά για να πετύχουν τους στόχους τους. Μοιράζονται απόψεις και οραματίζονται μια κοινή ζωή και ένα ζεστό σπιτικό. Οι συγκάτοικοι έχουν ατομικά σχέδια χωρίς προοπτικές ή σκέψεις για το έτερο ήμισυ. Καθαρίζει ο καθένας τον χώρο του, και ξαφνικά το ξεχωριστό πρόγραμμα της καθημερινότητας μετατρέπεται σε ξεχωριστή ζωή.

*Βγάζετε το «κεντρί» και αρχίζετε τα τσιμπήματα.
Ο οποιοσδήποτε έχει βρεθεί σε μακροχρόνια σχέση γνωρίζει αρκετά καλά τον σύντροφό του και τα αδύνατα σημεία του. Στο παρελθόν έχετε κατά λάθος θίξει τα ευαίσθητα σημεία του, έχετε ζητήσει συγνώμη και προσπαθήσατε να μην επαναλάβετε τις λάθος κινήσεις. Τώρα όμως, χτυπάτε συνειδητά τον σύζυγο στα αδύνατα σημεία του και μάλιστα το απολαμβάνετε.

*Ραντεβού, τέλος!
Όταν ήσασταν ερωτευμένοι και χαρούμενοι, βγαίνατε συχνά ραντεβού. Κάνατε ότι χρειαζόταν για να διατηρείται τον ρομαντισμό ανάμεσά σας. Ένα γλυκό μήνυμα στο κινητό, ένα δωράκι σε ανύποπτο χρόνο ή προσπαθούσατε να είστε ωραίοι για να ελκύεται ο ένας τον άλλον. Τώρα, ο σύντροφος μοιάζει με βαρίδι που θέλετε να απαλλαγείτε απ’ το βάρος του.

*Διοχετεύετε την αγάπη σας αλλού
Είτε συναισθηματικό είτε σωματικό, το ενδιαφέρον σας πλέον έχει στραφεί αλλού και δεν αισθάνεστε πλέον συνδεδεμένοι με το έτερο ήμισυ.

*Απαγάγατε τον έρωτα και ζητάτε λύτρα!
Οι άνθρωποι συχνά αστειεύονται ότι το σεξ σταματά όταν έρχεται ο γάμος, πολύ απλά διότι «δεν χρειάζεται πια να κάνετε έρωτα». Αλλά η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι σταματούν να κάνουν έρωτα όταν αρχίζουν να χάνουν το ενδιαφέρον τους για το έτερο ήμισυ. Κανείς δεν θέλει να κάνει σεξ με αυτόν που του στερεί την ευτυχία. Ακόμη κι σας ελκύει σεξουαλικά ο σύντροφος, σταματάτε να επιδιώκετε τον έρωτα, για να τον εκδικηθείτε ή να τον πληγώσετε.

*Συζητήσεις τέλος! Πάνε πια οι μέρες που συζητούσατε. Πλέον τις θεωρείτε εξοντωτικές και μάταιες. Αντίθετα, χρησιμοποιείτε όσο λιγότερες λέξεις για επικοινωνήσετε τις απόψεις σας, με τις συζητήσεις να έχουν ως κεντρικό θέμα τις δουλειές του σπιτιού και ποιος θα πάει σουπερ-μαρκετ.

*Έχετε κάνει check-out από τη σχέση και μετακομίσατε πια στο «ξενοδοχείο» του μυαλού σας.
Σε παλιότερες ευτυχισμένες στιγμές, ο σύντροφός σας ήταν το καταφύγιο σας επειδή ήταν ο καλύτερός σας φίλος, η παρηγοριά σας και η χαρά της ζωής σας. Όσο όμως εδραιώνεται η απόσταση μεταξύ σας, αλληλεπιδράτε χωρίς όμως να του επιτρέπετε να εισχωρήσει στο μυαλό και την ψυχή σας. Στην σκέψη σας κυριαρχούν πλέον σχέδια για μια νέα ζωή, μακριά απ’ το έτερο ήμισυ.

Αν όλα τα παραπάνω «συμπτώματα» σας είναι γνωστά, τότε υπάρχει πρόβλημα. Κανείς δεν λέει ότι η κατάσταση είναι τετελεσμένη και δεν ανατρέπεται. Αν το θέλετε, θα δώσετε στο γάμο σας την ευκαιρία να ξεπεράσει τα προβλήματα, πριν είναι αργά.

Αν σκέφτεστε τα θετικά και αρνητικά και αναζητάτε τα κίνητρα για να σώσετε το γάμο σας, θυμηθείτε ότι η πραγματικότητα είναι περίπλοκη όταν πρόκειται για τις σχέσεις των ανθρώπων. Καμιά σχέση δεν είναι ιδανική, ακόμη και ο καλύτερος σύντροφος μπορεί να είναι δύσκολος στην συμβίωση. Χρειάζεται λοιπόν αμοιβαία προσπάθεια, συνέπεια και αφοσίωση. Γίνετε λοιπόν βασικό συστατικό ενός πετυχημένου γάμου, απομακρύνοντας το ενδεχόμενο διαζυγίου.

Πηγή: health.in.gr

Εχουμε άραγε αναρωτηθεί ποτέ τι είδους γονείς είμαστε; Απαντάμε συχνότερα με «όχι» στα παιδιά ή πάλι η λέξη «όρια» απουσιάζει από το λεξιλόγιό μας; Συζητάμε μαζί τους πριν από τη λήψη κάποιας σημαντικής για την οικογένεια απόφασης ή απλά τους την ανακοινώνουμε;

Οπως προκύπτει, ο τρόπος με τον οποίο αναθρέφουμε και διαπαιδαγωγούμε τα παιδιά μας καθορίζει και τον τύπο του γονέα που μας αντιπροσωπεύει. Η Αικ. Μαριδάκη-Κασσωτάκη, καθηγήτρια Ψυχολογίας και διευθύντρια του Κέντρου Μελέτης της Οικογένειας του Χαροκοπείου Πανεπιστημίου, ασχολήθηκε με το θέμα της γονεϊκής τυπολογίας στην Ελλάδα εκπονώντας σειρά μελετών, ορισμένες σε συνεργασία με την ερευνητική της ομάδα στο ίδιο πανεπιστήμιο. Τα πορίσματα που προκύπτουν από τα ερωτηματολόγια, τα οποία διανεμήθηκαν σε 1.572 πατέρες, ηλικίας 44 ετών, και 2.472 μητέρες, ηλικίας 35 ετών, από 13 διαφορετικά διαμερίσματα της χώρας, οδηγούν στην ανάδειξη τεσσάρων κυρίαρχων γονεϊκών τύπων: του υποστηρικτικού, του αυταρχικού, του επιτρεπτικού και του αυστηρού.

Ποια είναι όμως τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του καθενός; Η κ. Μαριδάκη αναλύει διεξοδικά το προφίλ τους.

Αξίζει να σημειωθεί ακόμη ότι «συμπτώματα κατάθλιψης που παρουσιάζονται σε παιδιά προεφηβικής ηλικίας είναι συχνότερα όταν οι γονείς τους είναι αυταρχικοί, αυστηροί αλλά και επιτρεπτικοί, σύμφωνα με μελέτη που εξέτασε τις αντιλήψεις 640 μαθητών αυτής της ηλικίας, σχετικά με την τυπολογία των γονέων. Το αντίθετο συμβαίνει όταν οι γονείς είναι υποστηρικτικοί», τονίζει η καθηγήτρια. Υψηλή ενσυναίσθηση και αυτοεκτίμηση απολαμβάνουν τα παιδιά με υποστηρικτικό πατέρα, όπως καταδεικνύεται από τη μοναδική στην Ελλάδα μελέτη επί της τυπολογίας του πατέρα αλλά και τις αντιλήψεις 190 παιδιών ηλικίας 12 ετών.

Χαμηλή αυτοεκτίμηση
Αντιστρόφως, όπως εξηγεί η κ. Μαριδάκη: «Οι μαθητές που αντιλαμβάνονται τον πατέρα τους ως αυταρχικό ή αυστηρό τείνουν να έχουν χαμηλό επίπεδο ενσυναίσθησης και χαμηλή αυτοεκτίμηση. Αν και δεν προκύπτουν σαφείς επιπτώσεις στους μαθητές από τον επιτρεπτικό τύπο πατέρα, δεν συμβαίνει το ίδιο όταν ο πατέρας είναι υποστηρικτικός: ανεπτυγμένη σχολική αλλά και αθλητική ικανότητα, αρμονική σχέση με τους συνομηλίκους, φυσική εμφάνιση και ευπρεπής διαγωγή και συμπεριφορά, είναι τα χαρακτηριστικά που συγκεντρώνει ως «θετική αντανάκλαση επάνω του» το παιδί του υποστηρικτικού γονέα».

Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά καθενός: Πώς θα βρούμε σε ποιον τύπο γονέα ανήκουμε:

“Ρωτήστε τα κορίτσια μου αν αυτα τα σορτς φαίνονται τόσο τέλεια!”

Υποστηρικτικός: 

Παροτρύνω το παιδί μου να συζητά μαζί μου τα προβλήματά του ή να εκφράσει τη γνώμη του ακόμη κι αν διαφωνούμε; Του δείχνω κατανόηση όταν είναι αναστατωμένο; Του δείχνω τρυφερότητα; Συζητώ μαζί του για τις συνέπειες των πράξεών του, το βοηθώ να τις καταλάβει μέσα από διάλογο; Του επιτρέπω να πει τη γνώμη του για τους κανόνες της οικογένειας, του εξηγώ γιατί πρέπει να τους τηρεί; Του λέω πώς νιώθω όταν συμπεριφέρεται καλά ή άσχημα; Ζητώ τη γνώμη του για το πώς πρέπει να λειτουργεί η οικογένεια; Το επαινώ όταν είναι καλό και υπάκουο;

Αυταρχικός:

Δέρνω το παιδί μου όταν δεν υπακούει ή δεν συμπεριφέρεται σωστά; Το τιμωρώ απαγορεύοντάς του να κάνει κάτι που του αρέσει ή το στέλνω στο δωμάτιό του, χωρίς να του δίνω εξηγήσεις; Χρησιμοποιώ απειλές και πάλι χωρίς εξηγήσεις; Του απαντώ «γιατί είμαι γονιός σου!» όταν εκείνο ζητήσει τον λόγο που πρέπει να υπακούσει; Ξεσπάω τον θυμό μου επάνω του; Γενικά, χρησιμοποιώ την τιμωρία ως μέσο πειθαρχίας;

Αυστηρός:

Μαλώνω και φωνάζω στο παιδί μου όταν φέρεται άσχημα; Του ασκώ κριτική όταν η συμπεριφορά μου δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μου; Του κάνω συστάσεις για να βελτιωθεί η συμπεριφορά του; Του λέω πόσο σημαντικό είναι να ακολουθεί τους κανόνες της οικογένειας;

Μία ισορροπημένη οικογένεια….

Επιτρεπτικός:

Κακομαθαίνω το παιδί μου; Μήπως το απειλώ περισσότερο με τιμωρία παρά το τιμωρώ; Υποκύπτω στις επιθυμίες του όταν επιμένει έντονα σ’ αυτές; Του λέω με ποιο τρόπο θα το τιμωρήσω αλλά δεν εφαρμόζω την τιμωρία; Πιστεύω ότι είναι δύσκολο να του μάθω να πειθαρχεί;

Όπως επισημαίνει η Αικ. Μαριδάκη-Κασσωτάκη,  «αν και οι τρεις από τους παραπάνω τύπους είναι ανάλογοι με αυτούς που έχουν διαπιστωθεί σε μελέτες στον διεθνή χώρο, στη χώρα μας «ενδημεί» και ο αυστηρός τύπος γονέα, ο οποίος δεν ταυτίζεται με κανέναν από τους γονεϊκούς τύπους που αναφέρονται σε μελέτες διεθνώς. Για το λόγο αυτό, ο αυστηρός γονέας είναι τύπος που μπορεί να χαρακτηρίσει ιδιαίτερα τον Έλληνα γονέα»

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, το άρθρο είναι της Βασιλικής Χρυσοστομιδου

από την Φανή Βαγγελάτου, Αναπτυξιακή Λογοθεραπεύτρια *

Συχνά οι γονείς αναρωτιούνται ποια ηλικία είναι η καλύτερη να εντάξουν το παιδί τους στον παιδικό σταθμό (προ-νήπιο/μικρά νήπια κλπ). Μερικά από τα ερωτήματα που τους απασχολούν μπορεί να είναι σχετικά με τη χρήση πάνας, την ανάπτυξη του λόγου, τα υπόλοιπα μικρά μέλη της οικογένειας κλπ. Σε αυτά τα ερωτήματα οι απαντήσεις σχετικά με την ετοιμότητα και τα οφέλη που μπορεί κάποιο παιδάκι να έχει είναι μοναδικά κατά περίπτωση και καλό είναι οι γονείς να συζητούν με τους παιδαγωγούς και τους ειδικούς ώστε να μπαίνουν στη διαδικασία του πρώτου σχολείου χωρίς μεγάλο άγχος και αγωνία καθώς αυτό είναι κάτι που θα μεταδώσουν και στο παιδί.

Εμείς, λέμε -όπως και να λέγεται τα σχολείο- ΝΑΙ στην προσχολική εκπαίδευση από μικρή ηλικία για πολλούς λόγους που αφορούν σε όλους τους τομείς ανάπτυξης του παιδιού!

1. Με τον αποχωρισμό από τη μητέρα (κηδεμόνα) γίνονται από νωρίς τα πρώτα βήματα προς την ανεξαρτησία και προς την κοινωνικοποίηση καθώς το παιδί μαθαίνει πώς να ζητάει και από άλλους να του καλύψουν βασικές ανάγκες.
2. Διευρύνει την κοινωνικότητά του μέσα από τη συμμετοχή στην ομάδα. Με έναν τρόπο το παιδί «αναγκάζεται» να συναναστραφεί, μαθαίνει να μοιράζεται και να περιμένει τη σειρά του καθώς πια δεν είναι ο μόνος «μικρός άνθρωπος με ανάγκες» μέσα στο καινούργιο πλαίσιο.
3. Αναπτύσσεται συναισθηματικά δημιουργώντας δεσμούς με άλλους ανθρώπους. Κάνει φίλους, δένεται με τη δασκάλα, ανταπεξέρχεται σε μικρούς καβγάδες, ζήλειες της ομάδας κλπ.
4. Αυξάνεται ραγδαία ο λόγος, το λεξιλόγιο και όλες οι επικοινωνιακές δεξιότητες. Το παιδί από τη μία προσπαθεί περισσότερο από μόνο του να ικανοποιήσει τα αιτήματά του στο ξένο περιβάλλον, από την άλλη λαμβάνει και ακόμη περισσότερα ερεθίσματα που το οδηγούν προς αυτό.
5. Για τους ίδιους λόγους, αυξάνεται έντονα και το γνωστικό του πεδίο. Το παιδί ακούει-βλέπει και συνεπώς μαθαίνει, με περισσότερους ανθρώπους απ’ ότι στο σπίτι, περισσότερα παιχνίδια, περισσότερους κανόνες, περισσότερη πληροφορία γενικά.
6. Διευρύνει τις κινητικές του δεξιότητες με ομαδικά παιχνίδια σε μεγαλύτερους εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους διαμορφωμένους με ασφάλεια.
7. Μαθαίνει σε πλαίσιο με πρόγραμμα και κανόνες. Η προσαρμογή του παιδιού στο πρόγραμμα του σχολείου θα βοηθήσει πολύ την οργάνωση του προγράμματος και στο σπίτι καθώς και στη συμμόρφωση σε απλούς κανόνες διατήρησης της «τάξης» και της «σειράς» με τους οποίους συνήθως δυσκολεύονται οι γονείς.
8. Φτιάχνει το πρόγραμμα του ύπνου! Με το πρωινό ξύπνημα και τη συνεχή δράση μέχρι το μεσημέρι το παιδί ρυθμίζει το πρόγραμμα ύπνου του πιο εύκολα σε σύγκριση με τα παιδιά που μένουν πολλές ώρες στο σπίτι με αποτέλεσμα οι γονείς να δυσκολεύονται να επιβάλλουν τον ύπνο ή να κρατήσουν το παιδί ξύπνιο. Ανάλογη ρύθμιση επιτυγχάνεται και με το φαγητό.
9. Στατιστικά, τα παιδιά προσχολικής ηλικίας που φτάνουν στους ειδικούς με δυσκολίες στο λόγο, τη λεπτή κινητικότητα και τη συμπεριφορά, είναι συχνότερα παιδιά που δεν είναι ενταγμένα σε σχολικό πλαίσιο. Αξίζει να σημειωθεί πως ακόμα και σε παιδιά με σοβαρότερες δυσκολίες, ολόκληρη η επιστημονική κοινότητα παράλληλα με τις «ειδικές παρεμβάσεις» προτείνει και προάγει την ένταξη στο σχολείο.

Ο λόγος #10 είναι η ανάγκη της οικογένειας! Δεν είναι ντροπή να γνωρίζουμε και να λέμε πως και η μαμά/μπαμπάς/γιαγιά/παππούς που περνάει τον περισσότερο χρόνο με το παιδί, έχει ανάγκη ξεκούρασης και προσωπικού χρόνου! Με το να εντάξουμε ένα παιδί στην προσχολική εκπαίδευση από νωρίς λοιπόν, βοηθάμε το μικρό μας να αναπτυχθεί σωστά στην ομάδα αλλά «γεμίζουμε κι εμείς μπαταρίες» για την υπόλοιπη μέρα που ακολουθεί! Να μην ξεχνάμε πως τα ευτυχισμένα και ήρεμα παιδιά χρειάζονται ευτυχισμένους και ήρεμους (όσο γίνεται και ξεκούραστους) γονείς!